(NAD NAMI)

Julia Hartwig

MINIATURA ZNAD JEZIORA COMO

To wszystko jest mi dane w żywej miniaturze

Jezioro po horyzont

półkręgiem góry lekko ośnieżone

i dużo nieba więc góruje niebieskość i srebro

Na wodzie małe łódki rybackie

bliżej stok wzgórza murawa wiosenna i świeża

Na murawie drzew mnóstwo ale wielkim ładzie stojących

a każde widoczne z osobna

rzuca cień wyrazisty bo blisko południe

i słońce świeci żywo choć przez bladą mgiełkę

Drzewa w wielu odmianach cyprysy i brzozy

oliwki migdałowce jabłonie i grusze

szare oliwki grusze właśnie w kwiatach

podobnie jak jabłonie Nad brzegiem jeziora

stary klasztor łatają miejscowi majstrowie

Klęcząc na szczycie pilnie układają

dachówkę przy dachówce z wypalonej gliny

sposobem wyuczonym od wielu pokoleń

Dachówki są czerwone słoneczna czerwienią

dacharze noszą czapki wełniane jaskrawe

i tak malutcy są z daleka

że gdyby nie stukanie młotków

ich obecność mogłaby ujść nie spostrzeżona

Pośród trawy się wije żwirowana droga

pusta o tej godzinie Wszystko trwa w bezruchu

oprócz tej grupki ludzi

Teraz ogrodnik schodzi niosąc na plecach

koszyk pełen ściętej trawy

Zaledwie wzrok odwrócisz już znika za wzgórzem

Ja zaś co patrzę na to

tak samo niewidoczna jak miniaturzysta

dawnych modlitewników

chwalę wzrok który widzi uszy które słyszą

i upór świata w trwaniu

NA PROMIE PŁYNĄCYM PO JEZIORZE COMO

Ludzie powinni być szczęśliwi tu gdzie jest tak pięknie

w tej sielskiej krainie gór i dostatku

a przynajmniej wdzięczni życzliwi

A jednak twarze tych dziewcząt są jak zamknięte kłódki

oczy niechętne i pełne cienia

ciała ociężałe i gnusne

powiedziałbyś - istoty w które stwórca zapomniał tchnąc życie

Więc cała energia idzie teraz w kartofle?

W ściemniałe ścierniska?

W północną ziemię pod skłębionymi chmurami?

Więc wolność nie rodzi piękna?

Wdzięku i dobrych manier?

Więc dobro nie rodzi dobra?

NAD NAMI

Chłopcy kopiący piłkę na rozległym placu pod obeliskiem

i apokaliptyczne niebo zachodu w tle

Skąd w tym widoku taka nagła groza

jakby ktoś chciał to wszystko obrócić w czerwony pył

I słońce to już wie I niebo to już wie

I woda w rzece

Z głośników bucha muzyka jak dziki śmiech

Tylko nad nami w górze gwiazda

z palcem na ustach stoi zamyślona

[wiersze z tomu: Julia Hartwig Obcowanie, PIW, Warszawa 1987, s. 69, 71, 67]