(Trzeba to wszystko zniszczyć)

Jarosław Iwaszkiewicz

*     *     *

Jak wygląda negatyw kolorowej fotografii?

Po co są anteny przy telewizorach?

Jaska jest podstawowa zasada maszyn matematycznych?

Co musi umieć człowiek

lecący na księżyc?

Czemu równa się objętość

kopuły świętego Piotra?

Dlaczego struktura kryształu?

Co mówi Piaget, Ricoeur, Adorno, Starobinski?

Dlaczego Lévi-Strauss nie lubi Malinowskiego?

Czy badania Jacobsona zmienią strukturę Pana Tadeusza?

Co znaczy okrzyk Galilaee vicisti?

Dlaczego Golem wszedł do mojego domu?

Dlaczego Mr. Hyde siedzi przy moim biurku?

Dlaczego pogrzeb biesa odbywa się pod moimi oknami?

Trzeba to wszystko zniszczyć

Niech będzie cicha plaża i zupełny brak

pytań

wszelkich pytań

[No proszę, i on to wiedział... Wiersz kończący Śpiewnik włoski (s. 77). Ewidentnie się starzeję i coraz bardziej mi podchodzą teksty podszyte takim rozliczeniowym nihilizmem. Z którym zresztą nie radzą sobie rodzimi akademiccy literaturoznawcy, tzn. omijają temat szerokim łukiem bidule.]

(a przed nią dymią wszystkie cementownie)

Jarosław Iwaszkiewicz

Pożegnanie

Etna ta wielka pani zbiera fałdy sukni

i schodzi na dół ciągnąc tren swój biały

a przed nią dymią wszystkie cementownie

świece stawiając jak przy katafalku

jedwab glicynii i aksamit

bougainvilli czerwonych jak krew pod równikiem

niedobrze wyglądają razem deszcz je przekreśla

nad ruinami mocniej pachną pomarańcze.

To już ostatnia chwila. Po czterdziestu latach

jak obojętne z kochanką rozstanie

nawet nie widzi mnie ona zbłąkanego

pośród mizernych starych i zwątpiałych.

Jeszcze tylko blask jeden jeden biały obłok

i obłąkana droga pełna karaluchów

i nic i świat się nie skończy tak zaraz

i chora suka wyszła na drogę. Żegnajcie.

[Jarosław Iwaszkiewicz, Śpiewnik włoski, Wydawnictwo Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek, Warszawa 1989, s. 39. Nawet nie pamiętałem, że kupiłem kiedyś tę książkę... I chyba nie czytałem jej zbyt często? A teraz, kiedy oddałem się lekturze podczas kąpieli - jak to zawsze czynię - wpadła mi do wody... Czytam ten tom i szukam wrażeń, obrazów, sytuacji, jakich sam doświadczyłem podczas wyjazdów do Włoch. Bardzo dziwna interpunkcja jest w tym pięknym wierszu...]