Antjie Krog
cud
należę do tego kraju
to on mnie uczynił
nie mam innego kraju
niż ten właśnie
niezmierzona jest moja miłość do niego
trudna twarda i bez ogródek
nie wierzę w cuda lecz uwolnienie
mojego kraju w pokojowy sposób
było cudem - zdumienie i zawrót głowy zapamiętałam
coś niedoścignionego zapamiętałam to pozostanie ze mną
wiem ten kraj co teraz płonie w protestach niegdyś
został zmontowany z nadziei - to pozostanie ze mną
nawet jeśli wszystko jest spękane wybrakowane
rozłazi się ginie i staje się pośmiewiskiem - ta
chwila co dana nam była wszystkim jak w miejsce
zemsty przesypuje się między palcami niczym piasek
należę do tego kraju
to on mnie uczynił
nie mam innego kraju
niż ten właśnie
rozdrażnieni obrażeni nawzajem trwonimy się
i nawzajem przelewamy bezkarnie swoje życia
chcieliśmy stworzyć ostoję dla biednych dla zwykłych
dla bohaterów dla powabnych dla utalentowanych i okaleczonych
lecz nasze cmentarze zamulone zainfekowanymi ignorantami
zamordowanymi zgwałconymi zgnębionymi
wiem mój kraj niegdyś
został zmontowany z nadziei - to pozostanie ze mną
słuchamy naszych przywódców
trajkotania wirówek suchej jak wiór nicości
niezmierzona jest moja miłość do kraju
trudna twarda i bez ogródek
wszystko robimy by stać się ofiarą samą siebie
pochwyceni chciwością niezdolni do wizji
nie mamy już pojęcia że można inaczej niż
brutalnie i bojaźliwie niż okrutnie dla siebie nawzajem
należę do tego kraju
to on mnie uczynił
nie mam innego kraju
niż ten właśnie
niezmierzona jest moja miłość do kraju
trudna twarda i bez ogródek
nie wierzę w cuda lecz uwolnienie
mojego kraju w pokojowy sposób
było cudem - zdumienie i zawrót głowy zapamiętałam
coś niedoścignionego zapamiętałam
to pozostanie ze mną
(według Davida Grossmana)
[wiersz w przekładzie Jerzego Kocha z książki: Antjie Krog Ciało ograbione, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2017, str. 50-53]
