Cud

Antjie Krog

cud

należę do tego kraju

to on mnie uczynił

nie mam innego kraju

niż ten właśnie

niezmierzona jest moja miłość do niego

trudna twarda i bez ogródek

nie wierzę w cuda lecz uwolnienie

mojego kraju w pokojowy sposób

było cudem - zdumienie i zawrót głowy zapamiętałam

coś niedoścignionego zapamiętałam to pozostanie ze mną

wiem ten kraj co teraz płonie w protestach niegdyś

został zmontowany z nadziei - to pozostanie ze mną

nawet jeśli wszystko jest spękane wybrakowane

rozłazi się ginie i staje się pośmiewiskiem - ta

chwila co dana nam była wszystkim jak w miejsce

zemsty przesypuje się między palcami niczym piasek

należę do tego kraju

to on mnie uczynił

nie mam innego kraju

niż ten właśnie

rozdrażnieni obrażeni nawzajem trwonimy się

i nawzajem przelewamy bezkarnie swoje życia

chcieliśmy stworzyć ostoję dla biednych dla zwykłych

dla bohaterów dla powabnych dla utalentowanych i okaleczonych

lecz nasze cmentarze zamulone zainfekowanymi ignorantami

zamordowanymi zgwałconymi zgnębionymi

wiem mój kraj niegdyś

został zmontowany z nadziei - to pozostanie ze mną

słuchamy naszych przywódców

trajkotania wirówek suchej jak wiór nicości

niezmierzona jest moja miłość do kraju

trudna twarda i bez ogródek

wszystko robimy by stać się ofiarą samą siebie

pochwyceni chciwością niezdolni do wizji

nie mamy już pojęcia że można inaczej niż

brutalnie i bojaźliwie niż okrutnie dla siebie nawzajem

należę do tego kraju

to on mnie uczynił

nie mam innego kraju

niż ten właśnie

niezmierzona jest moja miłość do kraju

trudna twarda i bez ogródek

nie wierzę w cuda lecz uwolnienie

mojego kraju w pokojowy sposób

było cudem - zdumienie i zawrót głowy zapamiętałam

coś niedoścignionego zapamiętałam

to pozostanie ze mną

                           (według Davida Grossmana)

[wiersz w przekładzie Jerzego Kocha z książki: Antjie Krog Ciało ograbione, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2017, str. 50-53]