Dwa wiersze na pierwszego września

Gottfried Benn

FINIS POLONIAE

Finis Poloniae –

zwrot językowy,

który, pominąwszy jego treść historyczną,

oznacza

koniec wielkich państw.

Atmosfera jakby ktoś rzucił czary,

wszystko oddycha z trudem,

niepewne powietrze – gdyby mogło zawierać myśli,

to byłyby te o nieeuropejskich monsunach

i żółtych morzach.

Wielkie samo przez się ginie,

mówi do siebie i w ostatnim głosie,

ta obca pieśń, zazwyczaj niedoceniana,

tolerowana czasem –

Finis Poloniae –

może w dzień deszczowy, niezbyt lubiany,

lecz w danym wypadku jakieś szmery szczęść,

no a później solo na rogu,

do tego hortensja, najspokojniejszy z kwiatów,

utrzymujący się aż do mżawki listopada,

cicho na grób

[przełożył Feliks Przybylak, wiersz skopiowałem ze strony Podgórskiej Sceny Poezji]

Nelly Sachs

MARTWE DZIECKO MÓWI

Matka trzymała mnie za rękę.

Nagle ktoś podniósł nóż pożegnania:

Matka wyrwała swą rękę z mojej,

Aby nie trafił we mnie.

Dotknęła jednak lekko mego biodra –

I ręka jej krwawiła –

Odtąd rozcinał mi nóż pożegnania

Każdy kęs w gardle na dwoje –

Wypływał w zmierzchu porannym ze słońcem

I w moich oczach zaczynał się ostrzyć –

W uszach mych szlifowały się wiatry i woda

I każdy głos pociechy w serce mnie kłuł –

Kiedy na śmierć mnie wyprowadzono,

Poczułam jeszcze w ostatniej chwili

Wydobycie wielkiego noża pożegnania.

[przełożył Leopold Lewin, wiersz przepisałem z Literatury na Świecie nr 1 (117) z 1981 r., str. 230-231]