Śniąc po szwedzku

Philip Levine

Śniąc po szwedzku

Śnieg pada na wysokie spłowiałe trzciny

nad brzegiem morza i chociaż gdzieniegdzie

niebo jest ciężki i ciemne, blade słońce

przeziera przez chmury, rzucając żółte światło

na powierzchnię nadpływających fal.

Ktoś zostawił rower oparty

o pień młodego drzewa i poszedł

do lasu. Ślady mężczyzny znikają

wśród masywnych sosen i dębów, powolnego

mężczyzny o dużych stopach, powłóczącego

prawą noga pod dziwnym kątem, kiedy podąża

w stronę samotnego białego domku,

który wysyła ku niebu pióropusz dymu. Półotwarta

brezentowa torba leży w drewnianym pojemniku

nad przednim kołem. Pojedyncze kryształki śniegu,

jeden po drugim, przedostają się do środka,

zamazując adres listu,  tego,

który napisałem w Kalifornii i wysłałem,

chociaż wiedziałem, że nie dotrze na czas.

Co ma z nami wspólnego ten brzeg morski w pobliżu 

Malmö i ten biały domek szczelnie zamknięty

przed wiatrem, i śnieg padający cały dzień bez celu

i potrzeby. Oto nasz brezentowy worek odpowiedzi,

gdybyśmy tylko mogli dopasować listy do siebie.

[wiersz w przekładzie Ewy Hryniewicz-Yarbrough z tomu: Philip Levine Miasto marzeń. Wybór wierszy, Wydwanictwo Znak, Kraków 2013, str. 37.

Tak mi ten tekst spasował do klimatu zdjęć Mateusza Kiszki z jego cyklu Martwa Wisła]