Innego życia nie ma

Gary Snyder

Dlaczego kierowcy ciężarówek z drewnem
wstają wcześniej niż adepci Zen

Wysoko na siedzeniu, mrok tuż przed świtem,
lśnią wypolerowane piasty kół
- błyszczący kominek Diesla
nagrzewa się, pokasłuje
na stromiźnie Tyler Road
wiodącej na wyrąb nad potokiem Poormana.
Trzydzieści mil kurzu.

Innego życia nie ma.

[przekład Adama Szostkiewicza z tomu: Gary Snyder Dlaczego kierowcy ciężarówek z drewnem wstają wcześniej niż adepci Zen. Wiersze wybrane., Wydawnictwo Znak, Kraków 2013, str. 60. W słowie wstępnym do tego tomu Adam Szostkiewicz wspomina swoją korespondencję z Gary Snyderem w końcówce lat 70. oraz publikację 13 przekładów jego wierszy w Literaturze na Świecie (nr 1 z 1981 roku). No i tak się składa, że mam tą edycję LnŚ (kupiłem ją w 1986 w antykwariacie), która zresztą poświęcona była głównie prozie Johna Hawkesa. Ten numer miesięcznika ma też kapitalną okładkę, więc wklejam jej skan poniżej oraz drugi wiersz Snydera pt. "Linie frontu" - zawierający, jak myślę bardzo ważne przesłanie - który w tomie wydanym ostatnio przez Znak znajduje się na str. 52]

Linie frontu

Rakowata opuchlizna

sięga aż po wzgórze - czuć

           cuchnący powiew -

i opada w dół.

Tutaj zimują jeleniowate;

warkot piły łańcuchowej w wąwozie.

Dziesięć deszczowych dni - ciężarówki

wywożące ścięte drzewa stanęły,

drzewa łapią oddech.

W niedzielę czterokołowy jeep z Reality Co. przywozi

facetów zainteresowanych obejrzeniem ziemi,

do której mówią:

rozsuń nogi.

W górze huk odrzutowca, tu w porządku;

z każdym uderzeniem serca

pompującym zgniliznę w chore, otłuszczone żyły Ameryki

granica się przybliża -

spychacz prychający, mielący gąsienicami,

zsuwający się na bok ze stosu

odartych ze skóry jeszcze żywych krzewów

opłacany przez człowieka

z miasta.

Za spychaczem las aż po Arktykę

i pustynia wciąż należąca do Pajutów.

To tutaj: za tę linię

nie możemy dać się zepchnąć.