(Toniemy bezgłośnie)

Hans Magnus Enzensberger

Pieśń siedemnasta

Toniemy bezgłośnie. Woda, spokojnie jak w wannie,

stoi na jasno oświetlonych dziedzińcach palmowych,

w salach tenisowych, we foyer, odbija się w lustrach.

Żadnej kłótni, żadnej wymiany słów. Dialogi półgłosem.

Proszę, pan pierwszy. Pozdrów dzieci. Tylko się nie przezięb.

W łodziach słychać nawet skrzypienie lin i widać , że z płetwy

sterowej, która jakby w zwolnionym tempie wynurza się

z morza, fosforyzujące krople z powrotem opadają w morze.

Dopiero na samym końcu - ciemny kadłub wznosi się już

pionowo z otchłani jak absurdalna wieża,

na statku zgasły światła, nikt nie patrzy na zegarek -

niesłychany dźwięk rozbija szklany spokój:

„To było stęknięcie, nie to był charkot, grzmot,

seria strasznych uderzeń, jakby do piwnicy wrzucano

jakieś przedmioty, ważące tony, w otchłań,

a te rzeczy, niewyobrażalnie ciężkie, spadając rozbijały

wszystko. Takiego dźwięku nie słyszał dotąd

nikt, i każdy z nas ma nadzieję, że do końca życia

nic podobnego nie usłyszy.‟ Od tej właśnie chwili

statku już nie było. Potem, zaczęły się krzyki.

[Z tomu Zagłada Titanica w przekładzie Grzegorza Prokopa, wiersz ze s. 16.]