(Jak miałbym to odgadnąć, skoro wszystko co widzę, jest tak wyraźne, tak konieczne i tak nieprzejrzyste?)

Hans Magnus Enzensberger

Spokój w trakcie ucieczki. Szkoła flamandzka, 1521

Widzę dziecko bawiące się w zbożu,

które nie widzi niedźwiedzia.

Niedźwiedź obejmuje albo bije chłopa.

On widzi chłopa,

ale nie widzi noża,

tkwiącego w jego plecach;

to znaczy w plecach niedźwiedzia.

Na wzgórzu z drugiej strony leżą szczątki

człowieka połamanego kołem; lecz rybałt,

który przechodzi obok, nic o tym nie wie.

Także obie armie, które

suną ku sobie

po jasno rozświetlonej równinie -

ich lance skrzą się, oślepiają mnie -

nie widzą krążącego krogulca,

który ogarnia je chłodnym wzrokiem.

Widzę wyraźnie pasma pleśni

ciągnące się przez więźbę dachu,

na pierwszym planie, a nieco dalej

pędzącego kuriera.

Wynurzył się pewnie z jakiegoś parowu.

Nigdy się nie dowiem,

jak jest w tym parowie;

lecz wyobrażam sobie,

że jest wilgotny, cienisty i wilgotny.

Łabędzie na stawie w centrum obrazu

nie zwracają na mnie uwagi.

Patrzę na świątynię nad przepaścią,

na czarnego słonia - to dziwne,

czarny słoń w szczerym polu! -

i na posągi, których białe oczy

kierują się ku ptasznikowi w lesie,

ku przewoźnikowi na promie, ku pożodze.

Jakie to wszystko nieme!

Na bardzo dalekich, na bardzo wysokich wieżach

z otworami strzelniczymi dziwnego kształtu

widzę, jak sowy mrużą oczy w słońcu. Tak,

zapewne to wszystko widzę,

lecz nie wiem o co chodzi.

Jak miałbym to odgadnąć,

skoro wszystko co widzę,

jest tak wyraźne, tak konieczne

i tak nieprzejrzyste?

Nic nie przeczuwający, zajęty swoimi sprawami

jak to miasto swoimi,

albo jak tamte miasta w oddali,

o wiele błękitniejsze,

rozpływające się w innych zjawiskach,

innych chmurach armiach i potworach,

żyję dalej. Idę sobie.

Widziałem to wszystko, nie widziałem tylko

noża, tkwiącego w moich plecach.

[Wiersz w przekładzie Grzegorza Prokopa z poematu Zagłada Titanica, niejednokrotnie tu przywoływanego, i na pewno nie po raz ostatni, bo to genialna książka Hansa Magnusa Enzensbergera, poety jakby niespecjalnie u nas cenionego, a szkoda!]