(W blasku jupiterów kłamcy przemawiają w pięćdziesięciu językach: Jesteśmy przeciwko wojnie.)

Hans Magnus Enzensberger

Kongres Pokoju

Ląduje samolot ze stu kłamcami na pokładzie.

Miasto wita ich garścią kwiatów,

wonią nafty i potu,

wiatrem z równin Azji.

W blasku jupiterów kłamcy przemawiają

w pięćdziesięciu językach: Jesteśmy przeciwko wojnie.

W milczeniu przyznaje im rację.

Ci kłamcy mówią prawdę, ale 

potrzebują aż pięćdziesięciu godzin

na to jedno zdanie?

Kiedy odjeżdżają, kwiaty są już szare.

W popielniczkach przelewa się 

od solidarnych petów,

niezłomnych końcówek cygar

i niezwyciężonych niedopałków.

W spluwaczkach pływa pokój.

W tym samym czasie prawdomówni w Białym Domu

w blasku jupiterów głoszą

inną prawdę: wojna trwa.

Tylko kłamcy są niezłomni.

W Białym domu kwiaty są świeże,

spluwaczki wydezynfekowane

a popielniczki czyste jak bomby.

Poryw wiatru przeciąga nad miastem,

wiatru z równin Azji. Tak rzęzi

duszona kobieta, gdy walczy o życie.

O trudnościach reedukacji

Po prostu są doskonałe

te wszystkie wielkie plany:

Złoty Wiek

Królestwo Bożen a ziemi

obumieranie państwa.

Gdyby tylko nie było ludzi!

Zawsze i wszędzie przeszkadzają ludzie.

Wszystko stawiają na głowie.

Kiedy chodzi o wyzwolenie ludzkości

lecą do fryzjera.

Zamiast z zachwytem podreptać za pierwszą strażą

mówią: Teraz dobrze by było pójść na piwo.

Zamiast o słuszną sprawę

walczą z żylakami i odrą.

W decydującej chwili 

szukają skrzynki pocztowej lub łóżka.

Tuż przed nadejściem millenium

wygotowują pieluchy.

Wszystko rozbija się właśnie o ludzi.

Nie można z nimi budować żadnego państwa.

Worek pcheł to nic w porównaniu z nimi.

Drobnomieszczańskie wahania!

Idioci konsumpcji!

Przeżytki przeszłości!

Nie można ich jednak wszystkich wybić!

Nie można ich całymi dniami przekonywać!

O tak, gdyby nie było ludzi,

wtedy sprawa wyglądałaby inaczej.

Tak, gdyby nie ludzie, 

wszystko poszłoby raz-dwa.

Tak, gdyby nie było ludzi, 

to wtedy!

(Wtedy ja też nie chciałbym tu więcej przeszkadzać).

[To może teraz skan IV strony okładki z konterfektem Hansa Magnusa Enzesbergera. Wiersze w przekładzie Ryszarda Krynickiego (pierwotnie z tomu Pismo niewidomych / Blindenschrift z 1964 roku) pochodzą z książki: Hans Magnus Enzensberger, Spotkania innego rodzaju, Wydawnictwo a5, Kraków 2019, s. 16-17 i 19-20.]