(I oto jest jesienny ów krajobraz)

Anna Achmatowa

Czwarta (Północne elegie)

I oto jest jesienny ów krajobraz,

Którego całe życie tak się bałam:

I niebo ― niczym pałająca otchłań,

I głosy miasta ― jak z tamtego świata

Dobiegające i obce na wieki.

Jakby to, z czym się w sobie borykałam

Przez życie całe, otrzymało życie

Całkiem odrębne i w te się wcieliło

Oślepłe mury, i w ten czarny ogród...

A w tamtej chwili me byłe domostwo

Śledziło mnie za moimi plecami

Swym okiem przymrużonym, nieżyczliwym ―

Oknem zapamiętanym już na zawsze.

Piętnaście lat - piętnastoma wiekami

Z granitu jakby mi się wydawało,

Lecz i ja sama byłam niby granit:

Teraz proś, dręcz się, nazywaj królewną

Morską. Już wszystko jedno. Nie potrzeba...

Lecz należało mi przekonać siebie,

Że to się już zdarzało wielokrotnie

Nie tylko ze mną ― i z innymi także -

I nawet gorzej. Nie, nie gorzej ― lepiej.

Z wszystkiego najstraszliwsze ― rzekł w ciemności:

„Jakąż to pieśnią temu lat piętnaście

Ów dzień witałaś, tyś przecież niebiosa

I chóry gwiazd, i chór wód błagała,

By uroczyście uczciły spotkanie

Z tym, od którego odeszłaś w tej chwili...

Takie jest dzisiaj twe srebrne wesele:

Sproś gości, upiększ się i zatryumfuj!‟

[Wiersz w tłumaczeniu Leopolda Lewina z tomu: Akme znaczy szczyt, Gumilow, Achmatowa, Mandelsztam w przekładach Leopolda Lewina, Czytelnik, Warszawa 1986, s. 263. Czytało się kiedyś tę książkę na okrągło... A przepisało dziś ten tekst, będąc w podobnym nastroju jak jego podmiot liryczny, słuchając opery Siroe, re di Persia Jochanna Adolfa Hassego, który na tym blogu nie raz był już wymieniany.]

Fajne książki kiedyś wydawano...