(dławiąc się raz po raz)

Henri Cole

PUSTUŁKA AMERYKAŃSKA

Przysiadłaś na schodach przeciwpożarowych

i jesz obiad: szarpiesz obdartą ze skóry mysz

jak czerwone struny harfy, dławiąc się raz po raz

sinym, żylastym mięsem i krwawiącym ogonkiem.

W idealnie dopasowanej czarno-białej kominiarce

wyglądasz jak wypchany ptak szklanej gablocie,

gdzieś między egzystencją zwierzęcia i człowieka.

Język miłości jest daleko. Widzisz mnie?

Jestem człowiekiem. Tylko ja posiadam

długie czyste ręce i znudzone usta. To mój dom,

szczeka w nim pies, który boi się pustki jak

ja, gdy dusza legnie do rzeczy, próbując

stworzyć coś, co nie byłoby ani osobiste, ani abstrakcyjne,

niczym księżyc widoczny pomiędzy sosnami.

[Z książki: Oko wie lepiej. Ashbery, Clover, Cole. Wiersze w tłumaczeniu Jacka Gutorowa, Wydawnictwo, Wrocław 2018, s. 100. Fajny jest ten Henri Cole, jeszcze do niego nie raz wrócimy.]