Czesław Miłosz "Do Lecha Wałęsy"

[Przy okazji wiadomej rocznicy i wykluczania z państwowych uroczystości przywódcy strajku w Stoczni Gdańskiej w 1980 roku. Wiersz Czesława Miłosza trudno byłoby uznać za arcydzieło... jednak jest to rodzaj reakcji - jak myślę ważnej - na wydarzenia polityczne. I czegoś takiego bardzo brakuje w ostatnim czasie, kiedy na naszych oczach polska rzeczywistość brunatnieje i to za cichym przyzwoleniem aktualnych władz państwa. A sztuka ma to w dupie...]

Pierwsza babcia

Jelena Fanajłowa

Pierwsza babcia

Pierwsza - dlatego, że mamina.

Mama - to podstawa mojego umysłu

I serca. Babcia jej piedestałem -

Jej barszcz gotuję do tej pory.

Była moją boginią. Nie mogę jej krytykować.

Choć jest za co. Teraz by była za Krymem.

Jak swego czasu za Stalinem.

Można ją zrozumieć.

Córka ukraińskiego parobka

Ukraińscy osiedleńcy

Byli czymś normalnym w naszych stronach.

Poszedł na zarobek do stolicy i porzucił rodzinę,

Czworo dzieci.

Ona rzuciła się w wir rewolucji. Odnalazła w niej siebie.

Miała 15 lat. Tam, oczywiście zwrot w lewo.

Sprawiedliwość. Złotouści chłopcy.

Między innymi mój dziadek.

Uczyła się z Płatonowem w woroneskiej szkole kadr partyjnych.

Wątpliwe czy ktoś pamięta ten świat,

Należący do uczelni medycznej budynek

Z czerwonej cegły

W Parku Dziecięcym

Rozkułaczała w Tambowie

Strzelała

Tam posiwiała

Gdy w jej furmankę rzucali nożem w plecy

Ona naprawdę nie rozumiał

Że dziadek był połowie Żydem

Ich w ogóle nie interesował

Problem narodowowściowy

Tylko seks i rewolucja

Wojna domowa

Zwycięstwo komunizmu

Byli zwykli i piękni

Blond bestie

Brązowe oczy mam po obu rodzinach

Jestem dokładną kopią dwóch cudem zachowanych zdjęć:

Matki dziadka, polskiej Żydówki Raisy,

I charkowskiej babki, Awdotii Pietrowny

Ale Ganna, Anna Iwanowna,

Blond bestia z bezczelnym rosyjskim aryjskim ukraińskim spojrzeniem

Niebieskich wyblakłych oczu historycznego zwycięzcy,

Znanym mi między innymi ze zdjęcia z lat trzydziestych,

Galina Bujwołowa to moja pierwsza dziecięca miłość,

Jej ręce nigdy nie wydawały mi się szorstkie.

Jej biust nigdy nie wydawał mi się zbyt brudny,

Choć zawsze upuszczała nań swojego barszczu -

Wrzeszczałam na nią, gdy przerywała moje rozmowy przez telefon

Z pierwszymi chłopakami.

Bawiło mnie i wzruszało,

Gdy próbowała naprawić moje stosunki z nimi

Obcinałam jej zrogowaciałe żółte paznokcie

I wycierałam za nią gówno

Gdy nie potrafiła donieść go do ubikacji

Byłam jej partnerem w interesach, gdy moja matka umierała

I trzeba było dwa lata

(tutaj film się urywa)

Wczoraj znów miałam sen, że przekazuje mi w spadku

Do niepodzielnego użytku

Swój czarodziejski dom na Południu okręgu woroneskiego, przy ukraińskiej granicy,

Który będę miała po śmierci.

[dalej Radio Swoboda Zbigniewa Dmitrocy i kapitalna Jelena Fanajłowa ze str. 68-70. Jej zestaw wierszy jest bardzo mocny! Nie wiem czy nie najbardziej mi się podoba z tej antologii.]

Sen Zoszczenki

Wiaczesław Kuprijanow

Sen Zoszczenki

Przed wschodem słońca

Fale morza

Wychodzą na brzeg

Jako ogromne ogniste tygrysy

Tygrysy wchodzą do mojego domu

Wnoszą do niego

Zapach słońca i morza

Ratują mnie

Przed chmarą przygnębiających żebraków

Pod moimi drzwiami

Żebracy pod moimi drzwiami

Nie pozwalają mi

Wyjść

Nad Morze

[dalej antologia Zbigniewa Dmitrocy Radio Swoboda i ten intrygujący tekst ze str. 22.

Przy okazji, jak czytam prawicowe media (a czytam je regularnie... najwyraźniej dla jakichś swoistych perwersyjnych doznań), a szczególnie teksty mające wychwalać "dobrą zmianę" i jej autorów, to nieuchronnie przychodzi mi na myśl Michaił Zoszczenko i jego nieśmiertelne Opowiadania o Leninie. W moim posiadaniu jest polski przekład tej kapitalnej prozy wydany przez Naszą Księgarnię w 1970 roku, polecam więc czytelnikom  hiperrealizmu tę książkę, gdzie znajdziecie Moi Drodzy pierwowzór publicystyki Michała i Jacka Karnowskich oraz innych politruków z portalu wPolityce i tygodnika wSieci.

Miłej lektury ;)) ]

Spośród wszystkich rewolucji

Igor Pomierancew

[Spośród wszystkich rewolucji]

Spośród wszystkich rewolucji podoba mi się tylko ta jedna.

W XI wieku w Niemczech doły społeczne powstały przeciwko szarej odzieży.

Walczyły o prawo do noszenia karminowego, chabrowego, żółtego i obroniły wolność koloru.

W rezultacie koncentracja piękna w Europie gwałtownie wzrosła.

Osobiście jestem głęboko wdzięczny rewolucyjnym dołom niemieckim.

[wiersz w przekładzie Zbigniewa Dmitrocy z jego antologii przekładów współczesnej poezji rosyjskiej Radio Swoboda, str. 47]

Gwałtownie wchodzi druga

Linor Goralik

[Gwałtownie wchodzi druga]

Gwałtownie wchodzi druga.
Widzi pierwszą -
nigdzie się już nieśpieszącą, oswojoną
z tym gęstym ciepłem.
- Bogu dzięki, Natasza! Chodź szybko do mnie. Natasza!
Druga się kołysze,
mgnienie albo dwa.
Ale najpierw prędko przechodzi
do tylnej ścianki lewego płuca,
robi maleńką dziurkę,
wygląda na zewnątrz.
Nie, nie, nie ma tam nic dobrego - zimno, deszcz, huk.
Tak się tutaj śpieszyła, niczego nie obejrzała.
To wszystko takie niespodziewane, rano jeszcze w łódce nabojowej -
a teraz już są dorosłe.
tak się wystraszyłam.
Jak dobrze, że jesteś tu, Katiu.
Nie, nie, już się zagrzałam.
Jak dobrze, że jesteś tu, Katiu.
To takie niespodziewane, nie pożegnałyśmy się nawet.
Myślałam, że Cię więcej nie zobaczę.
O Boże, głuptasku, czemu płaczesz?
Przecież widzisz, że nigdzie nie idę, no co tobie?
Jesteśmy w cieple, razem, nic się nam nie przytrafi.
Znasz przecież mamę,
jasne, że mama nas znajdzie.
Przestań, głuptasku, bo inaczej i ja się popłaczę.

[wiersz w przekładzie Zbigniewa Dmitrocy przepisałem z książki: Zbigniew Dmitroca Radio Swoboda. Współczesna poezja rosyjska, Biuro Literackie, Wrocław 2015, str. 176]

KIELCE, ULICA ZAGNAŃSKA

[22.08.2016]

Fotografia z pewnego przedsięwzięcia, nad którym pracuję od wiosny. Pod koniec tego roku lub na początku przyszłego projekt powinien ujrzeć światło dzienne. A na razie tylko taka zapowiedź...

(Carl Zeiss Milvus 2/35 to bardzo fajne szkło, co chyba widać na załączonym obrazku).

CZARNO-BIAŁY ŚLĄSK w Architekturze-Murator z 2004 roku

Przy przeglądaniu starych numerów Architektury-Muratora okazało się, że w wydaniu z 2004 roku była zamieszczona informacja o premierowej prezentacji cyklu Czarno-Biały Śląsk w Galerii Zderzak w Krakowie. Nie miałem o tym pojęcia...

Bardzo miłe zaskoczenie. Przy okazji można też zobaczyć, że ekspozycja w Zderzaku nosiła tytuł... Postindustrial, bo tak miał się też nazywać album. Czarno-Biały Śląsk to była tylko nazwa robocza, na którą jednak uparł się Jan Michalski - redaktor tego wydawnictwa, a ja mu uległem. Ale ponieważ wystawa miała miejsce w ramach Krakowskiej Dekady Fotografii i sprawy organizacyjno-promocyjne były wcześniej ustalane, a kontakt z ludźmi z Muzeum Historii Fotografii (organizatora tego festiwalu) miałem ja, więc wpisano do programu tytuł Postindistrial  i potem nie dało się już tego odkręcić... (chyba zresztą o tym kiedyś tutaj pisałem).

Dwanaście lat... Trochę się w międzyczasie wydarzyło ;))

ZAGŁADA GATUNKÓW

Wiktor Woroszylski

Zagłada gatunków

The buffaloes are gone

And those who saw buffaloes are gone

Carl Sandburg

Vitus Bering widział jeszcze przed śmiercią syrenę

morską zwaną też mniej romantycznie

krową morską Zorza polarna

przyświecała widowisku lecz Beringowi

zamarzały wąsy i serce i dziąsła

były krwawą miazgą i nie doczekał wiosny Uczestnik

jego wyprawy Steller napisał dzieło pod tytułem

De Bestiis Marinis ogłoszone dziesięć lat później Wtedy

wielu myśliwych udało się na nowe łowiska i niebawem

nikt nie mógł już zobaczyć tego bezbronnego stworzenia które

nie śpiewało na zgubę żeglarzom

A jednak

to jest wielki teatr zagłada gatunków Kiedy William

Matthewson obdarzony przydomkiem Buffalo

Bill mierzył bizony celnym choć przekrwionym nieco

okiem lub później gdy ten sam

przydomek nosił William F. Cody licznie przybyła

publiczność przypatrywała się z okien specjalnego pociągu paląc

cygara i wachlując się kapeluszami jak

padały wsiąkały w prerię zaprawdę było

na co popatrzeć jak masywne pękate

usychały niczym liście na kartach

historii naturalnej

Lecz cóż pierwotne cóż wtórne widowisko oklaski w pewnym

kraju oklaskami uczczono pożegnalne

kołowanie wróbli wdzięczne nie

ważyły się przysiąść unosiły

się w powietrzu jak nuty

ułomne z ostatniego tchu

wyciągnięte gdy zaś opadły

nie było w nich już nic muzycznego przypominały

zmięte kulki gazetowego papieru

Rozmaitość losów Na przykład tur

Był ciemny Szedł lawą Ryczał

Zataczając się rzężąc nie pogodzony padł

w roku pańskim 1627 Ileż dłużej

trzymały się sobole i rosomaki puszystymi kitkami

zamiatając ślad pośród

oblatującej przestrzeni Słychać

o przebiegłości skazanych gatunków podszywających się

pod inne lecz musiała temu towarzyszyć

również obawa królika by go nie wzięto za lwa i bolesna

niemożność udowodnienia kim jest naprawdę

Tyle historia naturalna A teraz komu

starczy wyobraźni dla Prusów

chroboczących w ostępie nieufnych dobitych

wcześniej niż tur Nie zostawili po sobie

okruchu mowy garnka wiary Nie ma ich

w dantejskich piekłach ni rajach Nie ma

nigdzie A gdzie są

Ormianie anatolijscy których krew

spłynęła w pustynię ale

nie użyźniła jej Czerwonoskórzy wojownicy

o twarzach wymalowanych w rytualne pasy co

chroniło przed złym duchem nie uchroniło jednakże

przed postępami komunikacji Ludzie

z plemienia Hutu wytępieni w buszu

przez ludzi z plemienia Tutsi Kto pamięta

kilka może kilkadziesiąt małych narodów północy i południa

które ginęły od zmiany klimatu zmiany pożywienia

zmiany prawa chciano je uszczęśliwić bądź

ukarać oświecić nawrócić skłonić

do ustąpienia miejsca potrzebnego

w różnych czasem nader doniosłych celach

Ten stary człowiek z miotłą w Górze Kalwarii widział jeszcze

swoich współziomków innego wyznania jak

odjeżdżali by zamienić się w dym To nie on

był sprawcą Był świadkiem Zamiatał chodnik Niewiele

jednak umiał o nich powiedzieć gdy pewien

literat który ćwierć wieku spędził na obczyźnie powróciwszy

wychylony z samochodu pytał Widzieliście

ich Jak pana widzę przed sobą I co się

z nimi stało Kto to wie A co się

stało ze ścianami wśród których

modlili się stukali młotkiem pomstowali rodzili dzieci Wszędzie

mieszkają ludzie Jest im ciasno

Oto więc

przyroda w której nie ma pustych miejsc Wszędzie

wchodzi trawa piasek i głos Duchy bizonów

nie straszą Fala zamknęła się

nad cieniem cienia syreny Są jeszcze

ostatnie nosorożce i liczne jaskółki Ludzie

mają swój teatr Życie

trwa*

*Fakty dotyczące wyniszczenia niektórych zwierząt zaczerpnięte zostały z książki Antoniny Leńkowej pt. „Oskalpowana ziemia”, wydane) przez Zakład Ochrony Przyrody PAN, Kraków 1961. (Przyp. aut.)

[wiersz z tomu Zagłada gatunków opublikowanego w roku 1970 w wydawnictwie Czytelnik]

Która nie będzie zbawiona

Wiktor Woroszylski

Publiczność

Ojcowie morderców

nazywają mnie mordercą swych dzieci

Którzy w nic nie wierzyli

zarzucają mi wiarołomstwo

Nie kochali

moją miłość biorą na spytki

Znają cztery słowa

z bełkotu jąkały szydzą

Sami w mroku

reflektory na moją twarz

Nie mają duszy

o moją duszę się troszczą

Która nie będzie zbawiona

[wiersz z tomu Niezgoda na ukłon opublikowanego w roku 1964 w wydawnictwie Czytelnik]

Stary Marks

Wiktor Woroszylski

Stary Marks

Zastanawia mnie i pociąga Stary Marks już nie

tak gwałtowny i dramatyczny jak Młody Marks ani

tak zjadliwy Trudniejszy Już

nie pisze pamfletów Studiuje źródła

w British Museum Wszystko

musi zostać sprawdzone i nic nie może

zawierać błędu ani opierać się na niedbałym

cytacie z pamięci Do późnej nocy

siedzi w drewnianym fotelu pisze pali

za dużo cygar czasem uchyla

drzwi do sąsiedniego pokoju tam Jenny

Marks z domu von Westphalen starsza od męża

rozczesuje włosy przed lustrem zachwycony Marks

mówi Jaka ty jesteś po czym wraca do biurka i tak

aż do dnia kiedy umrze nie

na barykadach galerach w tym fotelu właśnie

Mam zaufanie do Starego Marksa który

naturalnie chce zmienić świat ale chce go

także zrozumieć Zależy mu na

wyzwoleniu wyzyskiwanych lecz zależy także

na dopisaniu do końca książki o mechanizmie

świata wyzyskiwanych i

wyzyskiwaczy i chciałby dobrze

wydać za maż trzy córki za ludzi

światłych i wiernych i martwi się chorobą Jenny i sam

podupada na zdrowiu i nie może ponownie

pojechać do Karlsbadu bo Austriacy spłatają mu

figla i ze względów materialnych

musi pisywać chałtury dla New York

Tribune i może dlatego nie zdąży i chodzi

wielkimi krokami po Hampstead Heath płosząc

wróble i nie tracąc nadziei

że jednak zdąży

Geniusz osiadły ma pozory

powszedniości Sam nie zna

swojej potęgi Nie słyszy

głosów Nie widzi

znaków Nie dosiada nie powiewa nie piorunuje Nie jest

nerwowy Wie trochę

więcej od innych i ma to

do przekazania Przykro mi

że nie skończy książki ale tego co zrobi i tak

starczy na parę pokoleń Byle

umiały się w tym połapać On

liczy że dadzą radę

Stary Marks ceni Szekspira i Ajschylosa ale jego świat

nie jest tragiczny Odkrył w nim porządek

niedobry więc widzi możliwość porządku

lepszego Przekazując mu swoją wiedzę

daje światu szansę

[wiersz z tomu Zagłada gatunków opublikowanego w roku 1970 w wydawnictwie Czytelnik]

Fajny tytuł książki, fajny tytuł pisma...

Ed Sanders skończył wczoraj 77 lat (Joyeux Anniversaire!)  o czym poinformował mnie pewien portal społecznościowy, albowiem "polubiłem" swego czasu fanpejdż o nazwie Allen Ginsberg. Polubiłem i nie żałuję.

Kusiło mnie, żeby wkleić tutaj klasyka The Fugs I Shit My Pants, ale w takim kontekście raczej nie wypada...

Mural na hotelu pielęgniarek Szpitala Jana Pawła II w Krakowie

Kraków, ul. Gen. Augusta Emila Fieldorfa-Nila, 18.08.2016

Widoczne powyżej malowidło to wersja lekko skorygowana. Pierwotnie mural wyglądał tak (proszę się nie sugerować klasistowskim wydźwiękiem tytułu...):

Cóż, szkoda trochę tego filuternego błysku w oczach św. Faustyny Kowalskiej, nie mówiąc o nieco szerszym uśmiechu św. Jana Pawła II... W obu wersjach mural z krakowskiego hotelu pielęgniarek to kapitalne przykłady nowej sztuki narodowej, która się nam tak pięknie ostatnio rozwija.

PESACH W BIAŁYMSTOKU

PESACH W BIAŁYMSTOKU

Pryszczaty ksiądz faszysta

podczas mszy w rocznicę

powstania ONR –

mówi o egipskiej niewoli

polskiego kościoła

oraz o tchórzostwie Żydów

i ich frajerstwie (bo

nie przyjęli naszego Pana

Jezusa Chrystusa. Amen!)

(Bazylika archikatedralna

Wniebowzięcia NMP,

Białystok, 20.04.2016)

Pocztówka z wyraźną dystorsją

...ze Świdnicy.

To coś z zębami to kawałek szczęki tyranosaurusa? ;)

Piekło

Anna Świrszczyńska

Piekło

Krzyczą kamienice rozdzierane jak papier
od dachu do piwnic,
krzycą kobiety
gnane na kule przed czołgami,
krzyczą mężczyźni
wleczeni pod lufy karabinów,
krzyczą dzieci
rzucane żywcem w ogień.

[Tekst - jak myślę - bardzo na czasie, szczególnie w obliczu corocznej prawicowej histerii powstańczej... Przepisałem go z książki: Anna Świrszczyńska "Świr" Budowałam barykadę, Wydawnictwo Literackie, Kraków-Wrocław 1984, str. 108]

Nasze fantazje o Żydach

Czyli rozmowa z Elżbietą Janicką i Tomaszem Żukowskim, autorami książki Przemoc filosemicka? Nowe polskie narracje o Żydach po roku 2000, który przeprowadziła dla najnowszego Wielkiego Formatu Lidia Ostałowska.

WARTO SIĘ ZAZNAJOMIĆ Z JEGO TREŚCIĄ!

"czysta strona życia"

Warszawa, ul. Solec, 06.08.2016

Nikkor PC-E 19mm f/4 tilt shift lens już wkrótce

Premiera podobno na tegorocznej Photokinie.

Informacja ta, którą znalazłem na moim ulubionym portalu plotkarskim Nikon Rumors, bardzo mnie cieszy!

Ciekawe jaka będzie cena?

George Georgiou "Fault Lines/Turkey/East/West"

Chyba chciałbym mieć ten album wydany w 2010 roku...

W wersji statycznej materiał z Fault Lines/Turkey/East/West można zobaczyć na autorskiej stronie George'a Georgiou.

Warto tam zajrzeć, bo jest co oglądać.

Dusza świata

Jiří Kolář

Dusza świata

Na rok przed obrzędem ofiarnym

wybierano młodego

nieskalanego

fizycznie pięknego jeńca

aby odegrał boga Tezcetlipocu

Otrzymywał drogocenne szaty

i wspaniałe wieńce z rzadkich

odurzająco pachnących kwiatów

Rada mistrzów uczyła go codziennie

jak ma z wdziękiem i godnie zagrać swoją rolę

Na każdym kroku towarzyszyła mu drużyna paziów królewskich

a kiedy pojawiał się na ulicy

lud słał się przed nim w proch

i okazywał mu cześć jakby naprawdę był bogiem

Na miesiąc przed uroczystością

wyznaczano mu cztery urocze dziewice

nazwane imionami czterech najważniejszych bogiń

aby dzieliły z nim łoże

Trawił z nimi czas na zabawach

goszczony przez najlepiej urodzonych

Kiedy nadchodził wielki dzień wsadzano młodzieńca do łodzi królewskiej

i przez jezioro przewożono do świątyni za miastem

Tam czekały już tłumy mieszkańców

by asystować złożeniu ofiary

Idąc w górę koło piramidy

chłopiec odrzucał kwietne ozdoby

i rozbijał instrumenty

którymi uprzyjemniał sobie słodkie chwile niewoli

U szczytu świątyni czekało sześciu kapłanów

owiniętych w czarne płaszcze malowane w hieroglify

kapłani kładli go na ogromny głaz jaspisu

Pięciu przytrzymywało mu głowę i kończyny

a szósty

w krwawej narzutce

otwierał mu brzytwą pierś

wkładał rękę w ranę

i wyrywał serce

Kiedy wszyscy dokoła padali na twarz

on podnosił serce do słońca

i rzucał je do nóg bogu świątyni

W roku 1486

przy poświęcaniu świątyni bogu Huitzilipochtli

do stolicy zwieziono wszystkich jeńców

Pochód miał długość dwu mil

obrzędy trwały kilka dni

i straciło przy nich życie

siedemdziesiąt tysięcy młodzieńców

                                        (W. H. Prescott)

[wiersz z tomu Černá lyra w tłumaczeniu Leszka Engelkinga, zamieszczony w Literaturze na Świecie, nr 9/1994 (278), str. 201-203]

Sławomir Mielnik JEZUS

Seria, która systematycznie podglądam na jego blogu. Zdjęć z tego cyklu (?) jest już 53, tzn. tych wybranych przez autora i muszę powiedzieć, że projekt robi się coraz bardziej ciekawy. Obecność katolickich dewocjonaliów w naszej ikonosferze jest przytłaczająca, co nie znaczy wcale, że są one oglądane/dostrzegane bardziej krytycznym okiem. Można by powiedzieć, że w jakiś sposób mają one status niewidzialnych, bo jak wytłumaczyć taką ilość kiczowatych i produkowanych seryjnie przedstawień Zbawiciela, jego matki czy wreszcie kaźni na krzyżu? Właściwie to nie wiem, czy sam Sławomir Mielnik do końca traktuje fotografie z Jezusem, jako rodzaj cyklu? Mam nadzieję, że tak, bo rzecz warta jest kontynuowania i książkowej publikacji. To świetna seria o Polsce!

 Sławomir Mielnik, Jezus 33

 Sławomir Mielnik, Jezus 34

Sławomir Mielnik, Jezus 35

 Sławomir Mielnik, Jezus 35

 

 Sławomir Mielnik, Jezus 38

 Sławomir Mielnik, Jezus 39

Sławomir Mielnik, Jezus 41

Sławomir Mielnik, Jezus 46

Sławomir Mielnik, Jezus 51

Sławomir Mielnik, Jezus 53