Stary Marks

Wiktor Woroszylski

Stary Marks

Zastanawia mnie i pociąga Stary Marks już nie

tak gwałtowny i dramatyczny jak Młody Marks ani

tak zjadliwy Trudniejszy Już

nie pisze pamfletów Studiuje źródła

w British Museum Wszystko

musi zostać sprawdzone i nic nie może

zawierać błędu ani opierać się na niedbałym

cytacie z pamięci Do późnej nocy

siedzi w drewnianym fotelu pisze pali

za dużo cygar czasem uchyla

drzwi do sąsiedniego pokoju tam Jenny

Marks z domu von Westphalen starsza od męża

rozczesuje włosy przed lustrem zachwycony Marks

mówi Jaka ty jesteś po czym wraca do biurka i tak

aż do dnia kiedy umrze nie

na barykadach galerach w tym fotelu właśnie

Mam zaufanie do Starego Marksa który

naturalnie chce zmienić świat ale chce go

także zrozumieć Zależy mu na

wyzwoleniu wyzyskiwanych lecz zależy także

na dopisaniu do końca książki o mechanizmie

świata wyzyskiwanych i

wyzyskiwaczy i chciałby dobrze

wydać za maż trzy córki za ludzi

światłych i wiernych i martwi się chorobą Jenny i sam

podupada na zdrowiu i nie może ponownie

pojechać do Karlsbadu bo Austriacy spłatają mu

figla i ze względów materialnych

musi pisywać chałtury dla New York

Tribune i może dlatego nie zdąży i chodzi

wielkimi krokami po Hampstead Heath płosząc

wróble i nie tracąc nadziei

że jednak zdąży

Geniusz osiadły ma pozory

powszedniości Sam nie zna

swojej potęgi Nie słyszy

głosów Nie widzi

znaków Nie dosiada nie powiewa nie piorunuje Nie jest

nerwowy Wie trochę

więcej od innych i ma to

do przekazania Przykro mi

że nie skończy książki ale tego co zrobi i tak

starczy na parę pokoleń Byle

umiały się w tym połapać On

liczy że dadzą radę

Stary Marks ceni Szekspira i Ajschylosa ale jego świat

nie jest tragiczny Odkrył w nim porządek

niedobry więc widzi możliwość porządku

lepszego Przekazując mu swoją wiedzę

daje światu szansę

[wiersz z tomu Zagłada gatunków opublikowanego w roku 1970 w wydawnictwie Czytelnik]