(powracają subtelne dylematy duszy i dupy)

Paweł Koñjo Konnak

                                                          „Pip pip pip

                                                                                 guildo was kocha‟

                                                                                          Guildo Hore

coraz dalej od szwecji coraz bliżej do katowic

coraz mniej ekologicznie coraz bardziej swojsko

enigmatyczne perspektywy i fajne telefony

od załogi mózgu i mojej koleżanki ze świętego miasta

powracają subtelne dylematy duszy i dupy

a resztę odtwarzać będę z kliszy idiot kamery

przez te dwa dni podróży zdążyłem zapomnieć

że lejtmotywem ciągnącym się przez płoty tego kraju

jest kibolski koncert życzeń

a nie dzikie kaczki drepczące w centru miasta

                                                    „Tylko taniec synchroniczny może nas uratować‟

                                                     Skiba

artykuł z kobiecego czasopisma napisany przez katarzynę jaruzelską

opisuje mieszkanie byłego basisty dezertera i armii

reklamowanego jako specjalistę od nagłaśniania koncertów anity lipnickiej

                                                    „Czy napijesz się ze mną 

                                                    tej podłej kanadyjskiej wódki‟

                                                                          basista Andrzej

jest nieszczęśliwy wącha buty stwierdza

śmierdzą

chcę go pocieszyć mówię że moje też pachą nieładnie

patrzy na mnie z pogardą

ale twoje śmierdzą za 15 złote

a moje za 400

poszedłem do szkoły policealnej

na spotkanie z ciekawym człowiekiem

czyli niby ze mną

profesor konnack ma wykład o sztuce jako terapii

czytam swoje najlepsze wiersze

pokazuję istotne dla mnie filmy

i zero kontaktu z kolektywem klasowym

rezolutne dziewczę z ławki pod oknem pociesza

pan się nie przejmuje że nic z tego nie rozumiemy

pan jest z pokolenia stanu wojennego

a my z pokolenia galerii bałtyckiej

                                                   „No panie Konik panie Konik

                                                    co jest‟

                                                    Spiko Peajenuck

rok 2008 rozpocząłem

od błyskotliwego udziału w rozbieranej sesji

dla mało popularnego magazynu kobiecego

pod hasłem mężczyźni bez kompleksów

pokazać tyłek za zwrot kosztów podróży

dobra to czy zła wróżba

[Wyszukiwarka blogera nie znajduje żadnego posta, w który pojawiłby się Koñjo... Czy to możliwe, że w ciągu ponad 10 lat funkcjonowania hiperrealizmu nie wrzuciłem ani jednego „wylewu lirycznego‟ tego poety? No więc nadrabiam zaległości. Podczas ostatnich odwiedzin w Taniej Książce na Grodzkiej kupiłem także tom Dzieła zebrane i wylane, z którego pochodzą przepisane powyżej teksty (ze s. 140,141, 278, 279 i 281). Pamiętam, że jak 20 lat temu zrobiłem Antologię (była taka książka!), gdzie pojawiły się wiersze Koñja oraz portretowe fotografie przedstawiające autora, „koledzy po piórze‟ kręcili nosami. Także dlatego, że w zestawie autorów roczników sześćdziesiątych pominąłem wtedy utwory „Dycia„‟, czyli Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego, którego młodsze pokolenie nazywa także czasem „Tkaczem‟. Pominąłem, bo go nie trawię...]