Oczywiste i konieczne, jedyne i bezwzględne.

Julian Kornhauser

Bra micwa

Monotonnie, bezgłośnie, raz na zawsze,

od stuleci, przez ojca i dokładnie

darowujesz swe ciało jeszcze nie całkiem przydatne

pyłom, domowi, może wiórom obłoków,

a potem niepostrzeżenie, dla wielu umyślnie,

z dnia na dzień rozstajesz się z burzą rozpaczy,

zamkniętymi oczami i plotkami ognia,

aby już czysty, pozbawiony pamięci, niegodny

czcić braci, wrócić do nadnaturalnej zieleni lip,

śliskich kocich łbów, dzikich różna cmentarzu,

z wiarą w ostatni nów księżyca,  ostatni,

lecz nie pośledni poczęstunek nadziei,

na skinienie czegoś dalekiego, ale zarazem

nasyconego chłodem rodzinnej piwnicy

i z niepohamowaną zawiścią, że to inni

dumnie wyprostowani śledzą lot śmiertelnych strzał,

a nie ty, zapatrzony w schludny ryneczek

pierwszej miłości, wzniosłej ofiary i marzenia,

które nigdy nie przyoblekło się w kształty

oczywiste i konieczne, jedyne i bezwzględne.

[z tomu: Julian Kornhauser Wiersze z lat osiemdziesiątych, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1991, str. 144]