(Kłębiąc się w falach, jak w rosyjskiej strasznej bajce lub pieśni o chabrach i Oli umarłej z miłości)

Elena Fanailova

CZARNE GARNITURY

          1. Słońce

Stali razem, blisko, bardzo blisko

Pachnieli drogą wodą kolońską

Ogorzali - albo to solarium,

Albo morska bryza.

W czarnych garniturach, jak u Włochów, świetnie skrojonych

Uśmiechając się grzecznie

I bystro rozglądając wokół

Krótko rozmawiali ze sobą: ta, w samochodzie -

Odwrócisz się, zasłonisz.

Wyciągnęli

Długie błyszczące noże, jak w filmach z lat 

Dziewięćdziesiątych - Tarantino? Kateshi? Tikano?

Wyciągnęli, krótko mówiąc, swoje nożyki

I powiedzieli: jeśli jej nie zostawisz,

Będzie źle.

Poczułem zapach

Ich skóry, wody kolońskiej, pewnie czytali

Pismo GQ, być może „Esquire‟, 

Być może przeczytają

Jakiś wywiad ze mną. Być może,

Powie potem jeden drugiemu: koleś, ten tu to facet,

Którego przykarauliśmy,

Ale jaja, koleś.

Z intonacją tłumaczy amerykańskich filmów.

Na górze były moje dziewczyny.

Z jakiegoś powodu powiedziałem, że wyjdę pierwszy

I zaczekam na nie na dole.

Tam już na mnie czekali 

W czarnych włoskich garniturach

Poruszali się w żarze słońca,

Jak tancerze w balecie

Krótka piłka, zostaw ją, jasne?

Powiedziałem: odejdziemy, to moja córka, dajcie spokój.

Odparli: nie ma o czym gadać.

I odeszli. Wsiedli do samochodów i odwalili się.

Moje dziewczyny odpuściły.

Wsiedliśmy do samochodu i odjechaliśmy.

Potem opowiedziałem to żonom,

pierwszej, która była wtedy ze mną.

I drugiej, z powodu której

Rozegrał się ten balet

Uściślając, że nie zamierzam jej porzucić.

          2. Bandyckie wesele w Rydze

Żar słońca w końcu lipca.

Z Leną i pianistą Wadimem Sacharowym

O przydomku Ptica

Bawiliśmy się przed koncertem

Za Placem Katedralnym

(Grali Marię z Buenos Aires

Plazolli)

Naprzeciwko

Z wolna przemieszczała się grupa mocnych chłopców

W czarnych garniturach, białych koszulach i okularach słonecznych

W kolorowych oprawkach: czerwonych, żółtych i zielonych

Jak klauni

W upale

W sutych czarnych garniturach

Świetnie skrojonych, dwurzędowych i jednorzędowych

I narzeczona

Jak należy, w białej ażurowej sukni i welonie

A wraz z nią narzeczony, jeden z tych w czarnych garniturach,

Lecz wyróżniający się dziwnym szczegółem:

Prawa nogawka była podwinięta

Nad białą, niemal białą, świeżo wystruganą drewnianą

nogą.

Szedł

Na lipowym kosturze,

Jak niedźwiedź z bajki, kuśtyk-kuśtyk,

Pod jaskrawym-jaskrawym słońcem.

Dosłownie kadry z filmu Felliniego,

Takeshi Kitano,

Wyglądali

I przeszli jak zjawy,

Uśmiechając się

Jak słoneczny udar.

Po trzystu metrach

Znaleźliśmy się 

Na wybrzeżu, patrzyliśmy

Na rzeczną wodę przed zachodem

Która tak wolno i spokojnie płynęła

I w niej twarzą do dołu

Leżała topielica

Wykryło ją 

Dwoje miejscowych, lecz wątpiliśmy,

Czy wezwą policję

Ponieważ nie mieli komórki

Zadzwoniliśmy z mojej

Policja przyjechała prawie natychmiast

Lecz zdążyliśmy

Wygładzić jej czarne pantofle

I kloszową pstrą spódnicę do kolan

Tylko twarzy nie było widać

Leżała twarzą do dołu,

Kłębiąc się w falach, jak w rosyjskiej

Strasznej bajce lub pieśni

O chabrach i Oli

Umarłej z miłości

2009

[Z książki: Elena Fanailova, Szybki numerek w Hotelu Europa, wybór, przypisy i przekład: Leszek Szaruga, Instytut Mikołowski, Mikołów 2019, s.27-30.]