REALNI JAK HAK PIĘKNOŚCI

Petr Hruška

PRZY POCHYLENIU

przy pochyleniu

po resztkę mydła która spadła

nagle widać

jak to wszystko jest zrobione –

spuchnięte kolana rur

wyłażą ze ściany

zionięcia szpar

głowy wysilonych śrub

trzymają na dole

kawał łazienki

z przyklejonymi włosami

NOCLEG

tiry ryczały jak głodna

nocna zwierzyna

krzyczałaś do mnie cenę

za pokój dwuosobowy

facet od dystrybutora

skostniały od niewyspania

prowadził nas potem po stromych schodach

Berlin Kraków Triest wszystko

było za nami

nigdy nie widziałem

tak wąskiego pokoju

gdy chcieliśmy się odwrócić

musieliśmy się objąć

SZCZEKANIE

Matka patrzy,

jak syn naśladuje szczekanie retrievera.

On ma dwadzieścia siedem lat,

ona czterdzieści pięć,

oboje na świecie aż po uszy.

Doświadczyli wiele,

w większości przez ogłoszenia i przez doktorów.

Oboje chyba wierzący.

Oboje regularnie w tym non-stopie, 

realni jak hak piękności

Syn wsparty o stół,

matka nieruchomo nasłuchująca,

gdzie aż tu może dobiec

szczekanie retrievera.

OSTATNI BAR W LUBLANIE

Moja żona

śpiewa po latach

z ogromnej odległości.

Nawet to,

jaki ze mnie skurwiel,

nie jest teraz ważne.

[wiersze w tłumaczeniu Franciszka Nastulczyka przepisane z książki: Petr Hruška Mieszkalne niepokoje, Instytut Mikołowski, Mikołów 2011, str. 78, 116, 135, 137]

Petr Hruška był gościem tegorocznej edycji Festiwalu Miłosza, ale niestety nie mogłem być na jego spotkaniu autorskim. Kupiłem za to dwie jego książki (obie z przekładami Franciszka Nastulczyka), które wydał Instytut Mikołowski. No i jak to zwykle w Polszcze, choć wiersze świetne, ich autor nie jest tutaj specjalnie znany, ani komentowany...