(Światło umysłu nie jest tak połyskliwe, jak światło poranne)

Charles Tomlinson

DAROWANA 

CHWILA 

ŁASKI

Darowana chwila łaski:

dwie filiżanki

płynące

po mahoniowej tafli

stołu. Wypełniają

umysł, 

który się prostuje.

Niby zwykła porcelana,

a jak błyszczy,

chłodny brąz

wydobywa i destyluje

rozognioną biel.

Nie zamieniłbyś ich

na nic innego -

ty, którego wzywają

i napełniają

te puste naczynia.

O ŚWIETLE

PORANNYM

Światło umysłu nie jest tak połyskliwe,

jak światło poranne: odcienie,

dla których mamy nazwy, nie są tak

wspaniałe, jak dyskretna wielość,

która jawi się nam

bez słów: o porannym świetle

powiem, że wszystko jest w nim

po królewsku równe: fiolet

powszednieje, lecz fiolet

w akordzie ma tysiące tonów

i gasnących

cieni: umysł

kiedy szuka drogi wśród

tych nieostrych odróżnień,

zostaje z tyłu, zaś one

rozbłyskują w pewność,

która w końcu usuwa je

w świetle dnia.

NACZYNIE

Stawiam wodę

w szklanym dzbanie

na środku stołu

przed wieczornym posiłkiem:

strumień za oknem

odbija światło

późnego popołudnia:

woda w dzbanie

lekko drży, uwięziona

w szkle, może pragnąca

być tym, czym kiedyś była:

swobodnym nurtem, a nie

zaokrągloną pełnią,

osobną, nieruchomą.

Lecz dla uświetnienia tej chwili

nie potrzebujemy Ondyny.

Po prostu napij się

zamkniętego chłodu, który

jest oddechem. Za oknem

skończona doskonałość

lutowego, nocnego nieba,

zimowy księżyc przywołuje

wodę, napełnia dzbany.

[Wiersze Charlesa Tomlinsona w przekładzie Jacka Gutorowa przepisałem z książki: Wygnani z raju. David Jones, Geoffrey Hill, Charles Tomlinson, Fundacja na rzecz Kultury i Edukacji im. Tymoteusza Karpowicza, Wrocław 2016, s. 143, 151, 183. Dwóch pierwszych autorów ominąłem szerokim łukiem...]