Wybuchowa reklama

Volkswagena Polo sprzed jakichś 14 lat, do której ponoć nikt się nie przyznaje. Wszystkie oczy patrzą na szahida...

Jedzenie w sztuce

[Adi Nes - untitled - fotografia - 1999 - na wystawie Jedzenie w sztuce - MOCAK - 20.06.2024] ]

Wydawać by się mogło, że format serii wystaw z cyklu "Coś tam w sztuce" się do cna wyczerpał... Na całe szczęście jednak zawsze można znaleźć coś ciekawego. Nie znałem wcześniej prac Adiego Nesa i wielka szkoda. Oryginalna fotografia ma rozmiary znacznie większe, niż praca zaprezentowana w MOCAK-u (rozumiem, kasa...)

Żyrardów

[Żyrardów - ul. ks. prymasa Stefana Wyszyńskiego - luty 2002]

 

Jak widać na powyższym obrazku, familok niejedno ma imię i niejedną lokalizację... Nie jestem do końca pewien miesiąca w dacie, być może był to już marzec? Wracając z Płocka, gdzie miałem wystawę w Domu Darmsztadzkim (był to zestaw śląskich zdjęć, które rok wcześniej pokazywałem w Małej Galerii ZPAF w Warszawie pod tytułem Z wysokości), zahaczyłem o Żyrardów.

Lim-6

[Września - okolice dworca PKP - maj 2003] 

W 2003 roku Waldek Śliwczyński zaprosił mnie na plener fotograficzny do Wrześni. Wiadomo, co się robi podczas tego typu imprez masowych, na pewno mało fotografuje... Oddzieliłem się więc od nieco przepitej grupy (jakkolwiek fajnie się śpiewało nad ranem "Chwalcie łąki umajone" oraz inne szlagiery z podobnego repertuaru...) i szwendałem się z Horizonem 202 po mieście. Kolejną typową cechą plenerów fotograficznych jest nieprzewidywalna pogoda. Tzn. zwykle jest to blacha, lampa, mydło (by wymienić kilka synonimów), która dla mnie nie jest idealną aurą do wykonywania zdjęć. Niemniej jednak coś tam sfotografowałem, np. widoczny powyżej militarny złom z czasów Układu Warszawskiego (ktoś jeszcze pamięta, co to był za sojusz?). Na spotkaniu promocyjnym książki Zwyczajne miasto ktoś zadał mi pytanie, czy w ciągu tych 20 ponad lat w mojej optyce Września się zmieniła? Myślę, że odpowiedź widoczna jest na powyższym kadrze.

TAK BYŁO

przedwczoraj we Wrześni na wernisażu wystawy Zwyczajne miasto i premierze książki (z perspektywy autora):

CO MOGŁO PÓJŚĆ NIE TAK?

Łoncze sie w bulu... ;))

[Gdzieś w województwie mazowieckim w okolicach Radomia - 12.06.2024]

Tak mnie cenią

Książka miała nakład w wysokości 500 szt. Minęło właśnie 20 lat od jej wydania... Chyba powinienem pomyśleć o ripleju?

Poranny spacer po dzielni

Coś się nam rozplenili ostatnio neonaziole na murach... Wykorzystują kotwicę Polski Walczącej, żeniąc ją z krzyżem celtyckim i endeckim hasłem o "Wielkiej Polsce". Liczą tutaj na krótką pamięć społeczną (i historyczną), bo przecież, ci co w czasie II wojny światowej utożsamiali się z pierwszym z wymienionych symboli, strzelali do tych, których mentalni spadkobiercy wykorzystują celtyka. Niezależnie od tego, czy zrobiły to ruskie onuce, czy też - za przeproszeniem - "szczerzy patrioci" - Władymir Władymirowicz lubi to (obstawiam jednak tych pierwszych, bo zaglądnąłem na podany na murze adres strony internetowej). Źyczenie "śmierci wrogom Ojczyzny" jest o tyle problematyczne, że celuje w autorów tych bazgrołów...

[Kraków - Bronowice - 10.06.2024]

Ponieważ nie poważam polskiej fotografii sprzed 1989 roku

wyłączając Zofię Rydet (i jej Zapis socjologiczny) oraz Eustachego Kossakowskiego (i jego 6 mètres avant Paris), nie mogłem obojętnie przejść obok tej prowokacji ;)) 

Książką - jak widać - jest ogromna i w razie czego, można się nią bronić przed agresją osoby agresywnej (no chyba, że przeciwnik także posiada ten tom...)..

[Patrząc od lewej - Maciej Szymanowicz, Witold Kanicki i Dorota Łuczak - autorzy tomu i prowadzący spotkanie w MUFO - Paweł Brożyński]

No dobra, spotkanie zaliczyłem (6 czerwca 2024), to co mówili twórcy antologii mnie zaciekawiło, więc drogą kupna nabyłem stosowny egzemplarz ich dzieła, jakkolwiek na razie pozostaję przy opinii wyrażonej w tytule posta. 

Dajcie więcej Bułhaka, Wilczyk to wytrzyma...

--- 

Aktualizacja (14:10) - Po namyśle wyłączyłbym też Henryka Poddębskiego, jakkolwiek nie miał ci on szczęścia do wydawców. Te dwa albumy z jego fotografiami, jakie się ukazały w ostatniej dekadzie, to niestety porażka...

Aktualizacja (15:53) - No i też może Witkacego.

Aktualizacja (16:19) - Z pewnością też tatrzańskie zdjęcia Mieczysława Karłowicza. Autor "Powracających fali" znacznie ciekawiej wypada jako fotograf, niż neoromantyczny kompozytor... Tzn. myślę, że jego fotografie są bardziej do przodu.  

Aktualizacja (9.06.2024 06:22) - I oczywiście wyłączam mojego ojca, świetnego fotografa, którego jednak nigdy nie zaliczyłbym do grona tych, za przeproszeniem, fotografików... Trochę się tych wyjątków uzbierało. Myślę, że lekturę książki zacznę od czasów papy Bułhaka, czyli części napisanej przez Maćka Szymanowicza, gdyż mam do autora "Fotografii ojczystej" - by tak to nazwać - stosunek osobisty ;)

Aktualizacja (09:39) - Wyłączę też: Chrisa Niedenthala, Krzysztofa Pawelę i Mariana Schmidta.

Aktualizacja (21:16) - Wyłączenie dotyczy też oczywiście Anny Beaty Bohdziewicz.

DOBRA ZMIANA

Sytuacja z tym płotem na Młynówce Królewskiej w Krakowie wygląda trochę tak jak historia ze szkolnego wierszyka, którego nie wiedzieć czemu minister Przemysław Czarnek nie umieścił w kanonie lektur szkolnych. A przecież utwór ten wyraża żywotne treści... i tu przerwijmy. 

A było to tak,

bociana j*bał szpak.

A potem była zmiana, 

szpak j*bał bociana.

[4.03.2024]

[5.03.2024]

[25.03.2024]

[2.04.2024]

[5.06.2024]

(Wiem, Motorola G54 ma raczej dość chu*owy aparat, szczególnie w przypadku szerokiego kąta. Do tego jeszcze ten przechu*jowy software... i drętwe HDR-y)

W najnowszym Kwartalniku Fotografia

Który się właśnie drukuje, zamieszczona będzie rozmowa o książce Zwyczajne miasto, jaką przeprowadził ze mną Waldemar Śliwczyński. Premiera pisma, albumu i wystawy 14 czerwca. Serdecznie zapraszam do nabywania Kwartalnika Fotografia i do lektury!

Jak już numer będzie kilka miesięcy w sprzedaży, to wrzucę niezamglone skany :)

Inskrypcja na pomniku pańszczyźnianym w Goździelinie

[29.03.2022]

Jak widać, w ciągu szesnastu miesięcy zmieniłą się malatura betonowej barierki... W przypadku krzyży i kapliczek jest to zjawisko permanentne. Wiele z nich (oraz towarzysząca im infrastruktura: barierki, ogrodzenia) jest malowanych co rok na nowo. Dobrze, że w przypadku pomnika pańszczyźnianego z Goździelina nikt nie wpadł na pomysł, żeby pociągnąć pobiałą wapienną lub olejną farbą cokół tego unikalnego monumentu.  Anonsowana w tytule wpisu inskrypcja na pomniku ma treść następującą:

Dzięki czyniąc

MATCE NAJŚWIĘTSZEJ

i NAJJAŚNIEJSZEMU

ALEXANDROWI II

Cesarzowi Wszech Rossyi

Królowi Polskiemu

Za usamowolnienie w 1864 r.

Na dowód tej wdzięczności

Włościanie Gminy Bodze-

chów Pomnik ten w r. 1865

wyztawili. 

Widoczne poniżej napisu przedstawienie chłopa orzącego ziemię pługiem, zaprzęgnietym do pary wołów, nawiązuje do ikonograficznego motywu Izydora Oracza.

Pomnik pańszczyźniany w Goździelinie

[1.08.2023]

Jest to posadowiona na cokole figura Matki Boskiej z 1865 roku. W następnym odcinku przytoczę tekst inskrypcji, jaka znajduje się na pomniku.

Polski głos rozsądku

Jak widać na poniższym obrazku - tak wspaniały wynalazek jakim jest Photoshop - pewnym (eufemizm) osobowościom (eufemizm) nic (eufemizm) nie pomoże (eufemizm). Po ujrzeniu "polskiego głosu rozsądku" zrobiło mi się słabo...

[Gdzieś na Dolnym Śląsku przy trasie DK-35]