Zimny front

Całkiem dosłownie, bo obudziwszy się przed chwilą i otworzywszy oczy, w balkonowym oknie zobaczyłem prawdziwie zimowy krajobraz... I całkiem dosłownie też, jeśli idzie o wczorajszą wieczorną lekturę, bo dalej czytam sobie LnŚ, poświęconą Williamowi Carlosowi Williamsowi, a tam znalazłem wiersz pod takim własnie tytułem. Tekst zaskakujący, tym razem mocno in plus, którego tematyka i sposób jej podania... no właśnie, czy miałaby szansę zaistnieć w polskiej poezji? Oczywiście tekst Williamsa trudny byłby do akceptacji przez tych panów posłów z polskiego parlamentu, co słyszą "płacz zamrożonych zarodków" ;)

William Carlos Williams

Zimny front

Ta kobieta z martwą twarzą

ma siedmioro przybranych dzieci

i jedno własne małe na

dodatek. Chce pigułki

na aborcję i odpowiada

yhm, podczas gdy jej

opatulone niemowlę wydaje

niezborne powitalne pomruki.

Kobieta patrzy na mnie z ustami

otwartymi i mruży wycięte ładnie 

oczy bez wyrazu jak kot na gałęzi

zbyt zmęczony żeby wyżej uciec

swoim prześladowcom. A

dziecko rechocze i się ślini

i przytłumiony, prawie piękny rumieniec

zjawia się na twarzy kobiety

kiedy mówi, patrząc na mnie

spokojnie: ani jednego więcej.

W przypadkach takich jak ten wiem

że najważniejsze to działać szybko.

[przekład Krystyny Dąbrowskiej, wiersz z tomu The Wedge, 1944; LnŚ, nr 1-2/2009]