(Chodził sobie tamtędy pan prąd)

Edward Pasewicz

La Boqueria

Pan prosiak nie żyje mówi jej matka,

trup migocze jak płomień. Chłodna lada lśni.

Przecięty. Dziewczynka liczy mu zęby

i paluszkiem wskazuje puszkę po mózgu.

Wyjęty. A tu był drut. Mleczny rdzeń

z krwawym żyłkowaniem. Chodził sobie tamtędy

pan prąd i pan prosiak mógł sobie pić mleczko

jak ty. Rzeźnik nic nie rozumie, jesteśmy

na la Boqueria, matka dziewczynki piła kawę

przy Gran Teatre del Liceu. Jest Polką, chociaż

mieszka w Tybindze i kiedy stoję przy nich,

pewnie się nie domyśla, że rozumiem co mówi.

A kiedy prąd już w nas nie mieszka,

wtedy się śpi. Dziewczynka kiwa głową

i pyta gdzie idzie pan prąd, kiedy z niej wychodzi.

Tego nikt nie wie, odpowiada, pewnie tam gdzie chce.

[Wszedłem kiedyś (z pół roku temu) do księgarni w pod Synagogą Wysoką na Kazimierzu w Krakowie, wziąłem do ręki tom Pałacyk Bertolta Brechta Edwarda Pasewicza, który otwarł mi się właśnie na tym wierszu (czyli na stronie 36, a tom wydała w 2012 roku oficyna EMG).  Kupiłem. Książka warta polecenia!]