I jeszcze dwa wiersze, które przypomniały mi się przy okazji wiadomej rocznicy

Ryszard Krynicki

Pancernik „Potiomkin”

płynie przez nasze czasy

i przez nasze wzburzone serca

z pokolenia na pokolenie

zmienia się jego załoga: widma

naszych spraw

z pokolenia na pokolenie

wybucha na nim bunt

z powodu zepsutego mięsa

z powodu zatrutych kłamstwem idei

z pokolenia na pokolenie

zepsute mięso jest naszym pokarmem

widma odżywiają się widmami

ciało załogi przemienia się w codzienny chleb

pancernik „Potiomkin" płynie przez nasze czasy

i nasze oślepłe serca

Faszyści zmieniają koszule

Faszyści znowu zmieniają koszule

Czarne koszule zmieniają na białe godziny

na białe plamy w pośmiertnych gazetach opustoszałego miasta,

z którego stronic wywabiono ostatnie ślady krwi

nie przemienionej na sztandar.

Rozpryśnięty mózg zmiażdżonego gąsienicami czołgu zwierzęcia,

rozpryśnięty mózg wybrzeża,

rozpryśnięty mózg oceanu,

rozpryśnięty mózg tymczasowego świata,

faszyści znowu zmieniają koszule

swoje i swoich ofiar.

Na białych koszulach mniej widoczne są ślady mózgu,

na czarnych koszulach mniej widoczne są ślady krwi.

Faszyści znowu zmieniają pośmiertne koszule tymczasowego świata

i odbierają z przechowalni swoje ochronne, czarno-białe

sztandary,

które nawet jako nekrologi bywają fałszywe.

*

Wiersze z tomu „Organizm zbiorowy”, Instytut Literacki, Paryż 1975