(Nie ma mnie na tej pożółkłej rodzinnej fotografii)

Janina Katz

Fotografia

Nie ma mnie na tej pożółkłej

rodzinnej fotografii.

Ale jest moja matka

ze swym jak zawsze porywającym uśmiechem

i czarnymi warkoczami,

wygląda jak Cyganka.

Jej śliczna siostra 

i brat 

- drobna postać,

krucha wesołość - 

też jest z nimi.

Brak mojego ojca.

Dziadkowie,

eleganccy i majestatyczni

- każde na swój sposób -

też są.

Mam do nich dołączyć 

za jakieś dwadzieścia lat.

Mój ojciec zrobił to

kilka lat wcześniej.

Wszystko wygląda tak normalnie,

jak to tylko możliwe.

Tło i pierwszy plan 

obojętne.

Dodam tylko,

że promieniej z nich dobre samopoczucie

i solidny,

lecz niekrzyczący

dobrobyt.

Czas:

pomiędzy dwoma wojnami.

Możliwe, 

że los

potraktował fotografa

łagodniej

niż jego uśmiechniętych modeli.

Mnie samej

się udało.

Mam przynajmniej fotografię

i poukładane 

życie.

Ale także niewzruszoną

wiarę

w uzdrawiające działanie

epiki.

[Wiersz w przekładzie Bogusławy Sochańskiej (z języka duńskiego) z książki: Janina Katz, Powrót do jabłek, Biblioteka Śląska, Katowice 2011, s. 61-62. ]