Miłość

Przy okazji 9 maja, który dla byłych żołnierzy Armii Czerwonej jest świętem Dnia Zwycięstwa, mój wiersz z Wizji (w nieco zapgrejdowanej postaci):

Budynek biurowy ZUS w Gdyni

[Widok od ul. 3 Maja, 13.04.2019]

Zaprojektowany w 1934 roku przez Romana Piotrowskiego, a postawiony w latach 1935-36. Obecnie własność i siedziba Urzędu Miejskiego.

Coraz bardziej wkurza mnie szablon tego bloga... Rozmiary (niewielkie) zdjęć... Czas duże na zmiany!

Nieustanne tango

Widoczna powyżej praca Adama Rzepeckiego, która pojawiła się na pierwszym wydaniu pisma Tango Łodzi Kaliskiej z 1983 roku. A tytuł posta nawiązuje oczywiście do piosenki zespołu Republika sprzed... 35 lat, której tekst mógłby właściwie posłużyć do opisu relacji łączących rodzimą inteligencję z kościołem katolickim. Czy gdybym powielił tę pracę w postaci ulotek i oblepił nią np. moją dzielnicę, to też zawitałaby do mnie nad ranem policja, tak jak do Elżbiety Podleśnej? 

Gostków, kościół poewangelicki, 24.04.2019

Pomysł na tę serię zaczął się od tego właśnie obiektu, ale dopiero po trzech latach zarejestrowałem tutaj satysfakcjonujący mnie kadr. Jak widać po pochylonych gałęziach samosiejek na murach, nieźle w Gostkowie wiało... 

[Białe budowle w stylu krematoryjnym gdzie popielą się sny ubogich]

Tomas Tranströmer

WNĘTRZE JEST NIESKOŃCZONE

Jest wiosna 1827. Beethoven

wciąga maskę pośmiertną na maszt i odpływa.

Mielą wiatraki Europy.

Dzikie gęsi lecą na północ.

Oto północ, oto Sztokholm

płynące pałace i rudery.

Szczapy w kominku królewskim

osuwają się z baczność na spocznij.

Rządzi pokój szczepionka i ziemniaki

a studnie miejskie ciężko dyszą.

Beczki z wychodków w lektykach jak paszowie

płyną po nocy przez Most Północny.

Kocie łby potrząsają

panienkami włóczęgami dystyngowanymi panami.

W niewzruszonym bezruchu szyld

z Murzynem palącym cygaro.

Ile wysp, ilu wiosłujących

niewidocznymi wiosłami pod prąd!

Otwierają się szlaki morskie, kwiecień maj

i cudowny śliniący się miodem lipiec.

Upał dociera na odległe wyspy.

Wrota wsi są otwarte, prócz jednych.

Żmije jak wskazówki zegarów liżą ciszę.

Głazy błyszczą cierpliwością geologii.

To było tak albo prawie tak.

Jest to mroczna historia rodzinna

o Eryku, rażonym strzałą trolla

inwalidzie od kuli w duszę.

Udał się do miasta, napotkał wroga

i przypłynął do domu chory i siwy.

Całe lato przeleżał w łóżku.

Narzędzia współczują na ścianach.

Nie może zasnąć, słucha wełnistego trzepotu

księżycowych towarzyszy motyli nocnych.

Siły wysychają, daremnie tłucze

w okute żelazem jutro.

A Bóg głębokości woła z głębokości

„Uwolnij mnie! Uwolnij sam siebie!‟

Całe działanie obraca się do wnętrza.

Jest rozkładany, na powrót spajany.

Wiatr się wzmaga i krzaki dzikiej róży

zaczepiają się o uciekające światło.

Przyszłość otwiera się, on zagląda

w samopotrząsający się kalejdoskop.

widzi niewyraźne trzepotrzące twarze

należące do przyszłych krewnych.

Nieopatrznie jego spojrzenie trafia na mnie

gdy spaceruję właśnie tutaj

w Waszyngtonie wśród potężnych domów

gdzie zaledwie co druga kolumna trzyma.

Białe budowle w stylu krematoryjnym

gdzie popielą się sny ubogich.

Łagodne zbocze zaczyna opadać

i niezauważalnie zamienia się w przepaść.

[Przepisałem ten tekst Tomasa Tranströmera właściwie dla tej jednej strofy Białe budowle w stylu krematoryjnym/gdzie popielą się sny ubogich, choć oczywiście mógłbym wybrać też inną... Wiersz w przekładzie Magdaleny Wasilewskiej-Chmury i Leonarda Neugera pochodzi z książki: Tomas Tranströmer, Wiersze i proza, 1954-2004, Wydawnictwo a5, Kraków 2017, s. 314-316.]

Po kilku dniach nieustającej pracy przy komputerze czuję się jak ten Aleuta

(Jeżeli w ogóle to jest Aleuta?)

(Sądząc po jego wyrazie twarzy...)

Z okazji Święta Pracy

(odrywając się na chwilę od pracy przy kompie) zdjęcie z genialnego projektu Andrzeja Tobisa AZ. O którym wiele razu tutaj wspominałem, którego fanem i obserwatorem jestem od dawna. Kiedyś (będzie 29 lat temu...) napisałem wiersz 1 Maja. Który, jak kto chce, można przeczytać klikając na hiperłącze. 

Kruskal House (2)

[Że tak sobie nostalgicznie wrzucę... Chciałbym tam wrócić, jak najszybciej...]

Z dedykacją dla dyrektora Miziołka

oraz innych funkcjonariuszy "dobrej zmiany". Nie przypuszczałem, że formacja ta tak szybko dorobi się własnej Entartete Kunst... Teraz to już chyba pora na premierę rodzimego Triumph des Willens? Albo może coś przegapiłem?

Jacek Bierezin "Wielomiesięczne kryzysy"

Czytałem Linię życia Jacka Bierezina raczej beznamiętnie, aż do momentu trafienia na ten wiersz... W którym całkiem słusznie oberwało się Stanisławowi Barańczakowi. Lektura jego Drobnomieszczańskich cnót zawsze przyprawiała mnie o mdłości (eufemizm).

Gościszów

[Ruiny kościoła ewangelickiego, 23.04.2019]

Können Tränen meiner Wangen

Nichts erlangen,

Oh, so nehmt mein Herz hinein!

Aber laßt es bei den Fluten,

Wenn die Wunden milde bluten,

Auch die Opferschale sein.

Ostatnio często słucham tej arii z Pasji wg. św. Mateusza Bacha. O ile Christian Friedrich Henrici, autor przytoczonych wyżej słów, nie był poetą najwyższych lotów (by użyć nieco staroświeckiej nomenklatury), to muzyka jest genialna. Ewangelicki kościół w Gościszowie (Giessmandorf) wybudowany został w XVIII wieku. Podobno w lutym 1944 roku w świątyni zmagazynowano część księgozbioru Pruskiej Biblioteki Państwowej (280 tomów manuskryptów i starodruków). Budynek został zbombardowany pomyłkowo przez niemieckie lotnictwo w końcu wojny i doszczętnie spłonął wraz z zawartością.

Symetrycznie i wielofunkcyjnie

[Jelenia Góra, kaplica św. Michała Archanioła (zarazem budynek dawnego krematorium) 

na cmentarzu komunalnym, 23.04.2019]

[Sigma Art 14mm f/1.8 daje radę! Rewelacyjne szkło! W ciągu kilku ostatnich dni tylko tego obiektywu używałem. Skądinąd w specyficznych miejscach i z bardzo konkretnym przeznaczeniem. Szkoda, że firma z Asao-ku w Kawasaki nie ma w planach optyki typu tilt & shift, załatwiłaby konkurencję na amen. A widoczny na zdjęciu budynek pojawił się już kiedyś na hiperrealizmie.]

Leszno Dolne

[22.04.2019]

(Ręce ciężkie od pierścieni, są rękami Ester, ale głos jest głosem Hadassy.)

Charles Reznikoff

Zapiski o świętach wiosennych

I

Purim

Żydówka Hadassa przyjmuje imię bogini księżyca, Ester;

jej krewniak, Mordechaj, jakkolwiek mu jest po hebrajsku,

nosi imię babilońskiego boga.

Jeśli masz rozum i urodę, Ester,

„nikomu nie mów o swych rodakach ani krewnych‟,

a zamieszkasz w pałacu króla i będziesz królową.

„Sprzedano nas, mnie i mój naród, na śmierć, zagładę i zatratę!‟

Ręce ciężkie od pierścieni, są rękami Ester,

ale głos jest głosem Hadassy.

II

Pesach

„Od hańby zacznij, a zakończ w chwale‟ mówią rabini.

Hańbą nie było być niewolnikiem - to może się zdarzyć każdemu -

lecz niewolnikiem pozostać.

Co było chwałą?

Wybrać Pana -

czyli chleb niedoli i wolność.

III

Chanuka

W świecie, gdzie każdy człowiek powinien być przydatny,

a każda rzecz musi do czegoś służyć, zbuntowani Żydzi

zapalają nie jedną lampkę, ale osiem -

nie po to, by lepiej widzieć, lecz żeby popatrzeć.


[Wiersz w przekładzie Piotra Sommera z tomu: Charles Reznikoff, Co robisz na na naszej ulicy, WBPiCAK, Poznań 2019, s. 154-155.]

TERAZ'43

Dzisiaj rocznica wybuchu powstania w getcie warszawskim. Nie jestem specjalnym fanem montaży zdjęć współczesnych i historycznych, ale robota Marcina Dziedzica ma sens! Jego kolaże, wykorzystujące m.in. fotografie z  tzw. raportu  Jürgena Stroopa (generał-majora SS), pojawiły się w wydanej rok temu książce TERAZ'43 LOSY, gdzie autorką tekstów jest Magdalena Kicińska. Więcej montaży Marcina Dziedzica można zobaczyć np. na stronie warszawa.naszemiasto.pl, gdzie zostały nazwane "wzruszającym albumem", ja jednak skłaniałbym się do zastąpienia przymiotnika "wzruszający" słowem straszny lub przerażający.