POD KLĄTWĄ

Książka wyszła jakoś na początku marca, ale egzemplarz autorski jeszcze do mnie nie dotarł. Fotografie poszły w monochromie (niestety), co nie jest do końca szczęśliwym rozwiązaniem, jednak to nie te zarejestrowane współcześnie kadry z Kielc są tutaj ważne, lecz analityczna praca Joanny Tokarskiej-Bakir. Zdjęcia pokazują aktualny wygląd miejsc naznaczonych, to widoczne poniżej przedstawia budynek przy ul. Ignacego Paderewskiego (wcześniej ul. Mariana Buczka), w którym w czasie pogromu 4 lipca 1946 r. mieścił się Urząd Bezpieczeństwa Publicznego.

[06.04.2016]

Krytyka Polityczna udostępniła na swoim portalu (ukazała się ona wcześniej w 46 numerze kwartalnika) ciekawą rozmowę z autorką pracy Pod klątwą:

Krytyka Polityczna: Porozmawiajmy o polityce historycznej. Co o niej sądzisz?

Joanna Tokarska-Bakir: Posłużę się może trochę szokującą figurą: gdyby Polska była kobietą, politykę historyczną można by porównać do żeńskiego obrzezania. W rytuale tym, pod hasłem zachowania dobrego imienia rodziny, kobietę okalecza się i ujarzmia, pozbawiając dostępu do samej siebie. Takim samym okaleczeniem dla Polski jest obsesja niewinności, na której bazuje polityka historyczna.

W sensie psychoanalitycznym polityka ta – uciekająca odwstydu i odpowiedzialności – cofa nas do okresu dzieciństwa, wręcz do łona, wktórym dziecię nierozróżnialnie splecione jest ze swoim żywicielem – narodem.Dziecię jest bezkrytyczne i niewinne, wstyd przychodzi dopiero z socjalizacją.Pedagogika dumy to cofnięcie socjalizacji do stanu płodowego. Zawsze mniedziwiło, dlaczego katolicki rząd piętnuje coś, co nazywa „pedagogiką wstydu”.Dumy nie ma na liście cnót chrześcijańskich, natomiast wśród grzechów głównychz pewnością jest pycha. W zestawieniu z obrazem spowiedzi powszechnejbezgrzeszny naród to obraz dość pogański.