(i piękny głos był udręką dla ucha)

Adam Ważyk

Był chłopiec który

Był chłopiec który z głową na ramieniu

usnął przy stole nakrytym serwetą

Był pusty pokój kobieta w żałobie

oparła stopę o podnóżek aby

poprawić czarną kokardę pantofla

Było sukienne kłębowisko płaszczy

w prowizorycznej szatni na zabawie

porozrzucanych jakby kto ze złością

daremnie szukał czegoś po kieszeniach

Z głębi tej szatni czasem dochodziły

śmiechy kobiece i głos najpiekniejszy

Te trzy obrazy jednakowo stare

wracały chociaż nie były wspomnineniem

obsesja szatni wracała najczęściej

Wszystkie odeszły wszystkie trzy i nie wiem

czy coś znaczyły dzisiaj jestem wolny

klasyczny w sobie przejrzysty jak kryształ

czysty jak kartka czystego papieru

Nie to nieprawda one zn ow wracają

te trzy obrazy które znaczą znaczą

dużo lub mało nic lub bardzo duzo

Prędzej ja minę a zostanie chłopiec

śpiący przy stole a przed nim nieznane

ogromne morze czasu do przeżycia

Kobieta w czerni może była śmieszką

z natury Jedno tylko wiem na pewno

że szatnia była jak twarz bez urody

i piękny głos był udręką dla ucha

[Z tomu: Adam Ważyk Zdarzenia, Czytelnik, Warszawa 1977, s. 10]

[Okładkę książki zaprojektował Władysław Brykczyński]