...i obojętny horyzont

Adam Ważyk

Obrazy wracają

Obrazy wracają

jak gdyby w nich było coś więcej niż było

Młyn murowany gdzie winda na sznurach

wciągała mnie powoli przez okienny otwór

z widokiem na szary horyzont

piaszczyste łysiny

jałowce

Okrągły cyrk neoklasyczne freski

łańcuchy pękające na piersiach atlety

kiedy zaciskał poniesione pięści

W starej oprawionej książce 

dokładnie narysowany tajfun szalał na rycinie

Siedziałem przy stole rozłupując jajko

Leżałem na dnie łodzi fale bełkotały

mijałem barkę najeżoną kolorowymi parasolkami

histeryczne śmiechy pożerały przestrzeń

niewysokie sady przechodziły obok

śliwki spadały ze śliw

obrazy wracały w dowolnej kolejności

i obojętny horyzont

Tamto

Są rzeczy których domyślam się dopiero po latach
Nieznajoma w żałobie była starsza niż mnie się zdawało
Ktoś namówił pana N do napaści na mnie
Kiedy Z mówiła że filmy na nią źle działąja
nie miała na myśli pięknych amantów

Ślepa ulica w śródmieściu obsadzona drzewami
ładnie obrębiona trawnikiem
nazywała się jak kobieta jak kwiat jak wiśnia ogrodowa
Hortensja
Mówiono przy stole o kimś kto mieszkał na tej ulicy
nie dosłyszałem o kim i to już przepadło

Przeszłość jest dziś tylko cokolwiek dalej
To zdanie wziąłem z Norwida ale nie jest moja prawdą
Ja muszę jeździć o ileż dalej
Ja muszę jeździć za ciemne morze
po dwie rękawiczki które nie są do pary


Przystań

Nie zmącona woda u przystani
czarnym grzbietem odtwarza dziób statku
Tu każda rzecz się przyznaje do siebie
wysoki brzeg na nim zmurszałe mury
żelazna brama ogrodu zamknięta
i pałająca na samotnym krzewie
różowa róża rozkwitła tożsamość


[Z książki: Adam Ważyk Wiersze wybrane, Czytelnik, Warszawa 1978, str. 170, 159, 219]