(a gęsi przelatują kaligraficznie przez krajobraz oziminowego śniegu)

Breyten Breytenbach

20 sierpnia 2016

szary świt z lekką wilgocią

kiedy drzewo i krzew wydychają noc

nad wzgórzem księżyc oko czuwające

co wszystko rozumie

nie pokazuj palcem

usiądź na balkonie ze skrzyżowanymi nogami

i wdychaj zapachy ogrodu

drżenie fraz chwytaj w rytmach

ciało zwał kości zakopanych w mięsie

opiętych skórą

wspomnienie to dziwna rzecz

były nawoływania szakala noc w oddali

i jakie cisze ustąpią teraz

                          śpiewom słowików

dawniej cykady nawet nocą

przędły swoje dźwięczne sutry

by przybliżyć poruszenia

                          fałd na szatach

                          modlących się

a może to przewidzenie?

daleko w dolinie szczekanie psa

chwila drżącej śmierci także jest dobra

by w momencie życia

                           znów wolno było przeminąć

czy to przewidzenie

to zapamiętane życie?

skłoń się głęboko             odmawiaj po cichu

z niewidoczności wychyliło się światło

z wolna jak oddech

a księżyc do czysta

rozpłynął się w błękitnej bezdenności

Z cyklu:

skłoń się i mamrocz skłoń się i mamrocz

wiele słów o wiele słów

(w zakurzonym mieszkaniu)

Pośród zakurzonego mieszkania zapełnionego martwymi książkami,

już niezamieszkiwanego, i stertami niegdysiejszych nowin

i strojami, które kiedyś noszono w ogrodzie

letnimi popołudniami, rozkwitł przez jedną noc wazon

śnieżnobiałych róż, przyniesionych w prezencie

przez mężczyznę o poranionej dłoni. Tak jakby usta o wielu wargach

 z melancholijnym nieco pąsem wypowiedziały

za dużo wierszy. Piękno musi być wieczne, jest takie niespodziane

i ulotne. Nagle satynowy rękaw pojawia się nad stołem,

waży chropawe dźwięki, a gęsi przelatują kaligraficznie

przez krajobraz oziminowego śniegu. Nagle wszystko to jest

warte dystansu. Nawet gdy człowiek małowiele wie o metafizyce.

[Wiersze w przekładzie (z afrikaans) Jerzego Kocha z książki: Breyten Breytenbach Ciało wędrowne, Wydaswnictwo a5, Kraków 2018, s. 131-132, 106.]