Henry nocą, Henry pojmuje...

John Berryman

Henry nocą

nocne zwyczaje Henry'ego były zmorą jego kobiet.

Po pierwsze się okazuje chrapał, leżąc na wznak.

A potem wiercił się i miotał,

zmieniając pozycje jak flota w akcji. Potem, bezlitośnie

budził się co godzinę - nie miały jak 

nadążyć za ruchliwym Henry'm, co przepadał

o 3 nad ranem, po nowe tabletki albo papierosa,

czytał dawne listy, pisał nowe, gryzmolił

wyzywające Piosenki;

po czym znów do łóżka, na starą melodię, albo się sposobił

do wykrztuśnego kaszlu, już bez żadnych sprzeczek

a to jest jak śmierć. Zło które im wyrządzał

one gromadziły w sobie, potem przebaczały, tajemnicze, słodkie;

przyznacie jednak, że tak się nie da żyć'

a nawet przeżyć.

Nie wspomnę już o snach i nie powtórzę

jak drżał i oblewał się potem - coś tu musi puścić:

na dobre był na nogach już o piątej.

Henry pojmuje

Czytał do późna u Richarda, daleko w Maine,

32-letni? Richard i Helen już dawno w łóżku,

moja dobra żona już dawno w łóżku.

Miałem się tylko rozebrać i wejść do łóżka,

włożyć zakładkę do książki i zasnąć,

i wstać na gorące śniadanie.

Przy brzegu była wyspa, P'tit Manaan,

trawnik Richarda był prawie urwiskiem.

O czwartej chłód.

Zrobić człowieka zajmuje ledwie parę minut.

Chwila skupienia na tu i teraz.

Nagle, inaczej niż Bachowi

i koszmarnie, inaczej niż Bachowi, przyszło mi na myśl

że pewnej nocy, miast wkładać ciepłą piżamę,

rozbiorę się całkiem

i przejdę przez mokry zimny trawnik i urwisko

do tej okropnej wody i zawsze już będę szedł

pod nią, dalej, w kierunku wyspy.

[wiersze z tomu Delusions, etc (1972) w przekładzie Piotra Sommera przepisałem z książki: Piotr Sommer Artykuły pochodzenia zagranicznego, Wydawnictwo Marabut, Gdańsk 1996, str.105,106.

Wreszcie naczytałem się Berrymana do woli... Choć pewien niedosyt jednak pozostaje.

Ta nichilstyczna poezja, to chyba w sam raz lektura na grudniowe dni bez światła?]