USTA MLECZARZY

Ron Padgett

BEZUSTY

W ogrodzie kwiatowym za domkiem stojącym na

fundamentach kładzionych wśród łagodnych wzgórz

hrabstwa Sussex w Anglii, około roku 1920, mały

czarno-biały terier goni za własnym ogonem na trawniku

i prycha radośnie, prycha, bo coś mu każe gonić i prychac

w słońcu pod błękitnym niebem, a potem kłusować do

cienia i kłaść pysk na skrzyżowanych łapach i czekać,

aż ze szkoły wróci Marian, mała Marian, która karmi go

smakołykami i całuje w to, co byłoby ustami, gdyby je

miał!

USTA MLECZARZY

Jest północ, i trzynastu mleczarzy pracuje gorączkowo,

czyniąc rozpaczliwe wysiłki, żeby uratować swoją firmę,

niewielką mleczarnię na wzgórzach. I śpiewają pieśń ze

starego kraju, tęskną pieśń o pogromie dokonanym na

nich przez Kozaków, która miast przygnębiać, napełnia

ich wewnętrznym ciepłem, ulatującym przez zsiniałe usta.

Na zaokrąglonych bokach srebrnych kadzi refleksy ich ust

wyginają się, błyskają, by zaraz zniknąć.

WARIACJE GOLDBERGOWSKIE

Słyszałem dzisiaj w radiu, jak mówił

Glenn Gould - w nagraniu sprzed lat -

i pomyślałem, że choć by był nie wiem

jak ekscentryczny, czy trudny, czy zrzędliwy,

to i tak uwierzyłbym we wszystko, co mówi,

i uwierzyłem, bo tak pięknie budował

zdania i wyrażał się tak precyzyjnie,

że przez chwilę

było mi przykro, że nigdy go nie poznałem,

ale nie sądzę, że mógłbym przegadać z nim

całą noc przez telefon, choć może mógłbym,

zwłaszcza wówczas, kiedy byłem dość młody,

by dla sztuki dać się pokrajać.

[wiersze w przekładzie Andrzeja Szuby z książki: Ron Padgett Bezczynność butów, Instytut Mikołowski, Mikołów 2018, s. 3, 17, 37. Oglądać i słuchać Rona Padgetta na żywo, dzisiaj między 16:45 a 17:45, w Krakowie na Festiwalu Miłosza, BEZCENNE!]