(ale dęby nadal szumiały i chwiał się most nad gęstwiną)

Henryk Grynberg

ŻYŁEM W OGRODZIE

Żyłem w ogrodzie gdzie dęby 

podpierały niebo

derenie na wiwat strzelały

stokrotne salwy stokrotek

a ziemia buchała płomieniem

we wszystkich kolorach azalii

i gęstwina rozchylała maliny

gdy całowałem Halinę

na moście jak zwyczaj kazał

niebo było nad nami zielone

zanim angielska sąsiadka

wycięła w nim wielką dziurę

na tiny English garden

i trzy samochody

które mnożą się szybciej niż ludzie

po trupach drzew

dęby były starsze od domów

i twardsze

i umiały być niebezpieczne padając

więc ścinali im filistyni

zielone czupryny

i dokładnie trzebili z ogrodów

wszystko co rodziło się samo

a wtykali posłuszne roślinki

które w doniczkach płodzili

myśmy się dębów nie bali

i nie wydawało nam się konieczne

żyć dłużej niż one

a nasz ogród jak dżungla zarastał

bambusem spowijał się dzikim

winem i z wiewiórkami się bawił

w berka i chowanego

a po niestrzyżonych dębach

chodziły do nieba raccoony

zmarłe liście uprzątano jesienią

żeby je szybko zapomnieć

a my nie po co niech żywią

ziemię co żywi dęby

dęby spychały co mogły

od spodu korzeniami

rok po roku i cal po calu

więc podparłem carport belkami

a belki oparłem o dęby

i trzymał się na razie

jak one

całowałem ją w środku mostu

bo zwyczaj kazał całować

zanim przekroczy się most

lecz nic nie pomogło i przeszła

beze mnie na tamtą stronę

a za nią wszystkie wiosny

lata jesienie i zimy

żyłem w ogrodzie gdzie koty

udawały tygrysy

a psy prowadziły na spacer 

swe panie

aromat z puszek na śmieci

zwabiał bezdomne raccoony

i maliny co roku krwawiły

maliny nie były już słodkie

i róże nie były pachnące

a z ptaków najgłośniej śpiewały

wrony

ale dęby nadal szumiały

i chwiał się most nad gęstwiną

Franklin Park

listopad 1994

[Z książki Rysuję w pamięci opublikowanej w 1995 roku w Wydawnictwie a5, s. 24-26]