Chiesa di San Lorenzo

[25.05.2018]

Zdecydowanie nie ta puszka, być może inny obiektyw, zupełnie inna pora roku, ale na pewno ten obiekt, to miejsce i (w przybliżeniu) podobna perspektywa.

Od kilku lat przymierzam się do sfotografowania niektórych kościołów w Wenecji i chyba w końcu wiem jak to zrobić. 

ARCHITEKTURA SYMETRYCZNA (2)

[Venezia, Chiesa di San Lorenzo]

Dzisiaj wieczorem (20:17), jakoś nie przyszło mi do głowy podczas wcześniejszych pobytów, żeby spojrzeć na nigo od strony fasady... Błąd. Ale do nadrobienia.

Gliwice, ul. Strzelnicza

[19.05.2018]

Katowice, ul. Panewnicka

[19.05.2018]

Wadowice, ul. Kazimierza Pułaskiego

[19.05.2018]

Tak poza tym, to nie tylko w papieskim mieście TUJA RULEZ (te na zdjęciu powyżej są jeszcze dość ładnie prowadzone). Piotr Bekas kiedyś zrobił cykl o tym zagadnieniu. Szkoda, że go bardziej nie rozwinął...

BLISKO, CORAZ BLIŻEJ

Jesteśmy coraz bliżej prawdy. Zespół Antoniego Macierewicza idzie ku prawdzie z wielką siłą, z wielką determinacją.

Jesteśmy coraz bliżej prawdy. Antoni! Antoni zaczynał od niczego. Można powiedzieć miał tylko głowę i dwoje rąk, a dzisiaj zgromadził wraz z innym ogromny materiał, miażdżący materiał, który zbliżył nas do prawdy.

Nie możemy ustępować, bo tylko dzięki temu może przyjść ten dzień, na który wszyscy czekamy, dzień zwycięstwa! Dzień prawdy!

Ciągle jest to zadanie, ciągle się musimy do niego zbliżać. Ale zbliżamy się.

Wierzę także, że dojdziemy do prawdy.

Jesteśmy blisko tego momentu, w którym zacznie być wyjaśniana sprawa katastrofy smoleńskiej.

Jesteśmy coraz bliżej prawdy, prawdy o Smoleńsku.

Będziemy zmierzali ku prawdzie.

Sadzę, że za chwilę rozpocznie się solidne śledztwo w tej sprawie.

Przed nami jeszcze niełatwa droga, wciąż idziemy do góry, wciąż rzucają w nas kamieniami.

Niewielu ich będzie, kiedy usłyszymy już prawdę.

Będzie prawda, będzie prawda, nie będzie kłamstwa smoleńskiego.

Dziś jesteśmy na tej drodze, drodze do tego celu nieporównanie bliżej, niż byliśmy kiedyś.

Chcą walczyć dalej, chcą przeciwstawiać się temu, co jest naszym celem, to znaczy prawdzie o Smoleńsku.

Już niedaleko do momentu w którym będziemy znali prawdę.

Zadaniem, któremu poświęciliśmy już 76 tych marszów jest dotarcie do prawdy.

Ale może przejść do przeszłości tylko wtedy, gdy to nasze zadanie, gdy ta nasza misja zostanie zakończona.

Jesteśmy blisko, coraz bliżej prawdy i tego dnia, w którym staną tutaj pomniki.

Idziemy przez cały czas tą drogą, która doprowadzi i to już niedługo, doprowadzi do prawdy, do zwycięstwa.

Ujawnienie prawdy o Smoleńsku jest już bliskie.

Będą pomniki i będzie prawda.

I będzie prawda. Prawda, której dzisiaj jeszcze nie znamy. I ja jej nie znam, ale prawda.

Mogę powiedzieć to, o czym mówię od dawna. Jesteśmy coraz bliżej.

Ale jesteśmy już blisko prawdy.

10.04.12 – 10.03.18

Kompleks Anioła

Zbigniew Herbert

Miron

Mirona znałem mało raz wszedł w mój życiorys

w kolejce elektrycznej relacji Otwock-Warszawa Główna

Nawet nie powiedział cześć tylko ostro zapytał czy mam ważny bilet

Przytaknął[em] A on "To pan mi go da" Ja "A jak będzie kontrola?"

"To łupnie pan[u] mandat Ja nie mam nawet na bilet

więc skąd mam wziąć na mandat." Dałem bilet i do końca

życia będę myślał bez fałszywej skromności: zrobiło się coś dla poezji

Raz powiedziano mi że jest ciężko chory i leży na Lwowskiej 55 pierwsza oficyna

na lewo nie pukać tylko nacisnąć klamkę

wchodzę cisza siadłem na stołku który przypominał centaura-inwalidę

z pierwszej wojny światowej na oknach sine koce ciemno

Przyniosłem wszystko co potrzeba ciężko chorym

samogon w flaszce zatkanej kaczanem ostatni numer Trybuny Ludu

W powietrzu woń kapuśniaku na żeberkach [...?]

aromaty Wschodu ściślej Dworca Wschodniego

zapach zdechłego na parapecie gołębia

Żeby go rozśmieszyć palnąłem "Artur umarł - ten

akrobata metafory i administracji" "Ato dobrze,

to bardzo dobrze" - głos z siennika pod ścianą

a właściwie dwa głosy czysty jak źródło głos Mirona

chrapliwy głos Demiurga "Źle Ogolonych"

z kolczykiem zastygłego mydła za uchem

Wiem że Artur nie lubił Mirona "Zalega ze składka[mi]

nie przychodzi na zebrania i bierze stypendia

A inni harują jak osły" - Wedle stawu grobla - chciałem

powiedzieć coś mnie zatkało. A w koła roztaczała swoje zapachy

Pani Kapusta zapach zdechłego na parapecie gołębia aromaty Orientu

ściślej Dworca Wschodniego

Nigdy za życia - liczę że także potem - nie mówiliśmy o pięknie

o Panu Bogu i braku papieru

Jestem dumny że go znalem co opiszę w książce wspomnień

warto to utrwalić - bo przecież bądźmy szczerzy - nie każdy spotkał Anioła

[Nie wiem co mnie podkusiło, żeby kupić tę książkę ? Chyba właśnie wiersz o Mironie Białoszewskim, na którym tom (Zbigniew Herbert Utwory rozproszone. Rekonesans2, Wydawnictwo a5, Kraków 2017, s. 335-336) przypadkowo mi się otwarł w krakowskiej Głównej Księgarni Naukowej. Jest to jednak tekst wyraźnie w roboczej wersji... Prawdę mówiąc nigdy nie przepadałem (eufemizm) za poezją Herberta i pod tym względem książka nie sprawiła mi zawodu (eufemizm). Publikowanie rzeczy nieukończonych jest zawsze problematyczną sprawą... W kwestii motywu anioła w polskiej kulturze współczesnej, to zwykle jest to facet ze skrzydłami - vide okładka wywiadu-rzeki z Marcinem Świetlickim, zresztą przykładów można by podać więcej. Kobiety ze skrzydłami pojawiają się zdecydowanie rzadziej.]

EKOLOGIA I DESIGN

[16.05.2018]

Tak w ogóle, to jest mój heimat. Po drugiej stronie ulicy Marii Konopnickiej (Maria Konopnicka, Leopold Staff, Günter Grass...) znajduje się Osiedle Podwawelskie, na którym mieszkałem przez 21 lat. Na tyłach tego obreklamionego budynku pofabrycznego jest (ciągle jeszcze) ulica Turecka, czyli zachowany fragment proletariackiej dzielnicy Ludwinów, którą mam nadal pod powiekami. Ponieważ zanim w 1972 roku przenieśliśmy się do bloku przy ulicy Komandosów 2, mieszkałem z rodzicami w domu (który wybudował zaraz o pierwszej wojnie światowej mój dziadek Józef Wasilewski) przy ulicy Bzowej 17. Skąd do ulicy Barskiej (jej fragmenty jeszcze istnieją, w przeciwieństwie do ulicy Bzowej) i do Ludwinowa, przez który prowadziła, był rzut beretem. Niestety Ludwinów oraz boisko KS Garbarnia z piękną altanową trybuną w stylu angielskim (podobno pierwszą na ziemiach polskich) poległy, gdy w połowie lat siedemdziesiątych postanowiono na ich miejscu postawić ten paskudny betonowy kloc, czyli niegdysiejszy Hotel Forum, który nasi historycy architektury uważają za wybitny (sic!) rodzimy przykład brutalizmu...

WALECZNA

(dojazd od Ojcowskiej...)

[08.02.2018]

(Ten krajobraz przebija strzała)

Aleksander Wat

*     *     *

Naprzeciw skwer.

Dzieci bawią się w klasy.

Mleczne mamy robią na drutach.

Ten krajobraz przebija strzała, 

a nikt jej nie widzi. Poza starcem,

choć głowę ma zwieszoną,

patrzy w piasek, liczy ziarnka,

słucha jak po blasze nieopodal ściekają wody.

Te wody dają mu wspominać inną - wielką

wielką. Opływającą kontynenty.

Którą skaziła ongi jedna kropla

goryczy.

[Z książki: Aleksander War Wiersze wybrane, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1987, s. 259. W wydanych pięć lat później przez ZNAK Poezjach zebranych nie ma tego wiersza...]

Mániákus depresszió

W sobotę wieczorem natomiast Méhes Marietta & Trabant... 

Późne echo...

Nie wiem, co mnie wzięło dzisiaj na słuchanie Pink Floydów i utworu Echoes z koncertu, a właściwie to filmu nagranego w amfiteatrze w Pompejach w 1971 roku? Być może dlatego, że odwiedziłem to miejsce w lutym, a obecność zespołu mocno była wyeksponowana w muzealnej ekspozycji? Jadąc kolejką linii Circumvesuviana, przez pomyłkę wysiedliśmy przystanek wcześniej (trzeba było pilniej obserwować turystów z Japonii, którzy zawsze doskonale mają rozpracowane marszruty...) i używając z nawigacji w smartfonie błądziliśmy przez godzinę z okładem (mapy firmy Google zupełnie się tu nie sprawdzają) przez tamtejsze osiedla... To zresztą temat na osobną opowieść, podobnie jak równie upiorny wygląd przedmieść Neapolu oglądany z okna pociągu. Patrzyłem na to wszystko tak zszokowany, że aż zapomniałem o możliwości robienia zdjęć czy kręcenia filmu telefonem. Wracając do rejestracji pobytu Pink Floyd w Pompejach, to rzeczony film zobaczyłem po raz pierwszy w połowie lat '80 podczas jakiegoś maratonu filmów muzycznych w klubie studenckim Rotunda lub kinie Mikro w Krakowie. Stare dzieje... aż się wzruszyłem. Oglądając ten film, a raczej słuchając ścieżki dźwiękowej, można dojść do wniosku, że materiał z The Dark Side of the Moon (no offence) to był jednak zdecydowany regres.

(Od pustki po ciemność rozciąga się ulica Armii Czerwonej)

Krzysztof Jaworski

KRAJOBRAZ AZJATYCKI

Najdłuższa jest ulica Armii

Czerwonej. Ciągnie się od lewej do prawej albo

z góry na dół. Ja tam nie mieszkam, 

ale są tacy co pytają o drogę.

Między pustką a ciemnością mówię wtedy.

Od pustki po ciemność rozciąga się ulica

Armii Czerwonej. Ale ja tam nie mieszkam.

Bliżej ciemności skręcam w rozpacz,

tu gdzie kiwa się księżyc. Bo nawet na księżycu,

myślę, musi być ulica Armii

Czerwonej, od horyzontu po horyzont.

Jak tęcza.

[Wiersz książki: Krzysztof Jaworski Kameraden, Wydawnictwo Miniatura, Kraków 1994, s. 24.]

-----

Dopisek z 11.05.18 - 16:36. "Od pustki po ciemność"... No właśnie się zreflektowałem, że tej wiersz Krzysztofa Jaworskiego już się na hiperrealizmie pojawił. Nie szkodzi, bo bardzo lubię ten tekst. Durny googiel, gdy wpisałem do niego tytuł utworu, nie wyświetlił mi posta z wierszem... 

Narodowy program prokreacyjny

Grzegorz Wróblewski

Rechot fal

My nie zabiegamy

I nie możemy ulegać naciskom

Żeby mieć większość

My nie zabiegamy

Można ponownie wybrać

Wybranych przez większość

My nie zabiegamy

Wybrani przez większość

Żeby mieć większość

My nie zabiegamy

I nie możemy ulegać naciskom

Musimy iść swoją drogą

My nie zabiegamy

Można ponownie wybrać

wybranych przez większość

My nie zabiegamy 

Wybrani przez większość

Żeby mieć większość

Narodowy program prokreacyjny

Niedrożne jajowody, niedługo

będziemy mieć 

atom

wracają więc barchanowe majtki.

Od dzisiaj zero

obcisłej bielizny! Kalendarzy zamiast

in vitro.

Będą zapładniane zdrowe dziewczyny.

O właściwych cechach rasowych.

Kalendarzyk zamiast

in vitro. Barchanowe majtki,

a w roli zapładniaczy...

Niedrożne jajowody.

Woda

święcona, koniecznie potrzeba nam

głowic.

Niedługo będziemy mieć

atom!

Kalendarzyk,

barchanowe majtki.

[Wiersze z książki: Grzegorz Wróblewski Choroba Morgellonów, WBPiCAK, Poznań 2018, s. 25, 28.]

TWÓJ DOM

[Siechnice, 25.12.2017]

PO KOŃCU FOTOGRAFII

To najnowsza książka Adama Mazura, gdzie jest i o mnie całkiem spory rozdział. Tekst  ten wcześniej pojawił się w albumie Święta Wojna, no a teraz można go znaleźć obok monograficznych esejów poświęconych takim osobom jak: Nicholas Grospierre, Aneta Grzeszykowska, Zofia Kulik,  Konrad Pustoła  czy Krzysztof Zieliński. Polecam czytelnikom hiperrealizmu tę lekturę, jakkolwiek z wyrażoną w tytule tezą (oraz z traktującym o tym zagadnieniu szkicem) nie bardzo się zgadzam... Skądinąd ciekawe jak na tom Mazura zareagują pominięci przez niego fotografowie wywodzący się z fotoreportażu prasowego, którzy teraz zaczęli wydawać książki artystyczne? Akurat w ich przypadku - pozwolę sobie na małą złośliwość - tytuł rzeczonej publikacji pasowałby idealnie, to zresztą temat na osobne opracowanie.

[Adam Mazur Po końcu fotografii, Państwowa Galeria Sztuki, Sopot 2018]

TANIE CIUCHY

[Kraków, ul.Kobierzyńska, 29.04.2018]

Unisław Śląski

[Unisław Śląski, 04.05.2018]

Dzisiaj rano, dokładnie o 05:46 (przynajmniej ten kadr, fotografowanie rozpocząłem 10 minut wcześniej). Tutejszy kościół ewangelicki wybudowano w roku 1742, w wieku XIX obiekt przebudowano i dostawiono dzwonnicę. Po 1945 roku świątynia popadła w ruinę (to bardzo wygodnie brzmiący eufemizm...) jak wiele protestanckich kościołów na terenie Dolnego Śląska. Po lewej stronie budynku na łagodnym zboczu (tam gdzie drzewa) znajduje się zdewastowany i zarośnięty cmentarz.

(Dlaczego wszystkich nagle ogarnął niepokój?)

Konstandinos Kawafis

Czekając na barbarzyńców (przekład Ireneusza Kani)

– Na co czekamy, zebrani na rynku?

       Na barbarzyńców, mają przybyć dzisiaj.

– Skąd dziś w Senacie taka bezczynność?

Czemuż Senatorowie siedzą, praw nie stanowią?

   

       Bo dziś mają przyjść barbarzyńcy.

       Na cóż teraz komu prawa Senatorów?

       Gdy przyjdą barbarzyńcy, ustanowią prawa.

– Czemu nasz cesarz wstał z łoża tak wcześnie

i zasiadł w największej bramie miasta

na tronie, dostojny, z koroną na głowie?

       Bo dziś mają przyjść barbarzyńcy,

       A cesarz czeka, by powitać

       ich wodza. Przygotował nawet

       dla niego pergamin, w którym wypisał

       liczne tytuły i nazwy godności.

– Czemu dwaj konsulowie i pretorzy wyszli dziś

w swoich czerwonych haftowanych togach;

czemu bransolety włożyli ciężkie od ametystów

i pierścienie z przezroczystymi szmaragdami;

czemuż wspierają się na drogocennych laskach

wykwintnie inkrustowanych srebrem i złotem?

      

       Bo dziś mają przyjść barbarzyńcy,

       A takie rzeczy olśniewają barbarzyńców.

– Czemu, inaczej niż zwykle, nie zjawiają się retorzy,

by swe wywody prezentować, wypowiadać kwestie?

       Bo dziś mają przyjść barbarzyńcy,

       a ich mowne popisy i oracje nudzą

– Ale skąd raptem ten niepokój, skąd

zakłopotanie. (Nagle spoważniały twarze).

Dlaczego szybko pustoszeją ulice i place,

a wszyscy, zamyśleni, wracają do domów?

       Bo już noc zapadła, a barbarzyńcy nie przyszli.

       Parę zaś osób, przybyłych znad granic,

       mówi, że nie ma już tam barbarzyńców.

– Cóż teraz poczniemy bez barbarzyńców?

Ci ludzie byli jakimś rozwiązaniem.

Czekając na barbarzyńców (przekład Zygmunta Kubiaka)

Na cóż czekamy, zebrani na rynku?

       Dziś mają tu przyjść barbarzyńcy.

Dlaczego taka bezczynność w senacie?

Senatorowie siedzą – czemuż praw nie uchwalą?

       Dlatego że dziś mają przyjść barbarzyńcy.

       Na cóż by się zdały prawa senatorów?

       Barbarzyńcy, gdy przyjdą, ustanowią prawa.

Dlaczego nasz cesarz zbudził się tak wcześnie

i zasiadł – w największej z bram naszego miasta –

na tronie, w majestacie, z koroną na głowie?

       Dlatego że dziś mają przyjść barbarzyńcy.

       Cesarz czeka u bramy, aby tam powitać

       ich naczelnika. Nawet przygotował

       obszerne pismo, które chce mu wręczyć –

       a wypisał w nim wiele godności i tytułów.

Czemu dwaj konsulowie nasi i pretorzy

przyszli dzisiaj w szkarłatnych, haftowanych togach?

Po co te bransolety, z tyloma ametystami,

i te pierścienie z blaskiem przepysznych szmaragdów?

Czemu trzymają w rękach drogocenne laski,

tak pięknie srebrem inkrustowane i złotem?

      Dlatego że dziś mają przyjść barbarzyńcy,

      a takie rzeczy barbarzyńców olśniewają.

Czemu retorzy świetni nie przychodzą, jak zwykle,

by wygłaszać oracje, które ułożyli?

      Dlatego że dziś mają przyjść barbarzyńcy,

      a ich nudzą deklamacje i przemowy.

Dlaczego wszystkich nagle ogarnął niepokój?

Skąd zamieszanie? (Twarze jakże spoważniały.)

Dlaczego tak szybko pustoszeją ulice

i place? Wszyscy do domu wracają zamyśleni.

      Dlatego że noc zapadła, a barbarzyńcy nie przyszli.

      Jacyś nasi, co właśnie od granicy przybyli,

      mówią, że już nie ma żadnych barbarzyńców.

Bez barbarzyńców – cóż poczniemy teraz?

Ci ludzie byli jakimś rozwiązaniem.

(Może światło okaże się nową tyranią)

Konstandinos Kawafis

Okna

W ciemnych pokojach, w których moje dni mozolne 

przeżywam, ciągle chodzę od ściany do ściany,

próbując znaleźć okna. To będzie pociecha, 

kiedy choć jedno okno wreszcie się otworzy. 

Lecz żadnych okien nie ma albo ich nie umiem

otworzyć. I może lepiej, ze ich nie znajduję.

Może światło okaże się nową tyranią.

Któż to wie, jakie rzeczy nieznane odsłoni.

[Zabrałem na majówkę dwie książki, Męskie fantazje Theweleita i Wiersze zebrane Kawafisa, z których najpierw wybrałem do lektury tą drugą pozycję. I czytając tom na chybił trafił, znalazłem (wcale nie chybiwszy) powyższy wiersz, idealnie wręcz pasujący do cyklu, nad jakim teraz pracuję. Przekład Zygmunta Kubiaka (s. 68 w wierszach zebranych, PIW, 1981) wydaje się brzmieć nieco staroświecko i chyba dobrze (dla projektu), że właśnie tak może być odbierany.]