(Z biegiem czasu wielkie rysy naznaczyły lustro)

Edgar Lee Masters

PENNIWIT, ARTYSTA

Straciłem wzięcie w Spoon River,

bo koniecznie chciałem kamerą

uchwycić całą duszę człowieka.

Najlepsze moje zdjęcie 

to sędzia Somers.

Siedział sztywno, każąc mi czekać,

aż uspokoi się jego zezowate oko.

Wreszcie był gotów i rzekł: „Teraz.‟

Ja na to: „Uchylam‟, i oko mrugnęło.

Wtedy uchwyciłem go tak, jak wygląda

mówiąc: „Protestuję.‟

ERNEST HYDE

Umysł mój był lustrem:

widziałem, co ujrzało, znałem, co ono znało.

W młodości mój umysł był właśnie jak lustro

w szybko mknącym powozie,

które chwyta i gubi ułamki krajobrazu.

Z biegiem czasu

wielkie rysy naznaczyły lustro

i nimi świat wszedł we mnie,

i poprzez nie wnętrze moje wyjrzało na świat.

Tak rodzi się dusza w zatroskaniu,

rodzi ze strata i z zyskiem.

Umysł ogląda świat jako coś odrębnego,

a dusza czyni świat jednością z sobą.

Spękane lustro nie odbija obrazów

i to jest milczenie mądrości.

[Wiersze w przekładzie Michała Sprusińskiego z książki: Edgar Lee Masters, Antologia Spoon River, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1981, s. 126 i 131.
Dawno, dawno temu, była to książka kultowa, trudno dostępna... Trudno dziś uwierzyć, że po niektóre książki ustawiały się pod księgarniami kolejki. I że np. drugie wydanie Ulissesa Joyce'a (w przekładzie Macieja Słomczyńskiego ) zniknęło z księgarń w ciągu kilku godzin... A nie jest to bynajmniej literatura popularna. Dawne, dziwne czasy. 
Wyjątkowo dobrze czyta mi się teraz Mastersa, choć język przekładu momentami wydaje się być nieco anachroniczny.]