Tuchola, ul. Sępoleńska (05/08/2018)

Szlakiem "dumy"...

Najwyższa pora, aby zacząć używać tutaj hasztagu #duma.

Oława, ul. gen. Józefa Sowińskiego (23.09.2018)

To chyba jeden z najwcześniej namierzonych murali (o ile dobrze pamiętam, powstał w 2014 roku), ale jakoś długo nie mogłem się do niego wybrać. Widoczne tutaj hasło pojawia się też na tzw. oprawach stadionowych, jednak zestaw "przodków" jest mocno niestandardowy. Owszem, Witold Pilecki, Jan Paweł II, Roman Dmowski, to postaci często przywoływane, ale Emilia Plater czy Maria Skłodowska-Curie, to już unikat (dwie kobiety na "patriotycznym" grafie!), tak samo jak Fryderyk Chopin, Mikołaj Kopernik czy nawet Tadeusz Kościuszko. 

Dużo teraz fotografuję i wychodzi mi, że w albumie może być nawet 500 zdjęć... Rozmyślając nad formą publikacji, wziąłem z regału Atlas Gerharda Richtera (był on dla mnie wzorem przy Niewinnym oku) i pomyślałem sobie, że być może format tej książki byłby idealny także dla tego materiału, tyle że zdjęcia musiały by obrócone do pionu, a oglądałoby się to jak fiszki z katalogu bibliotecznego. Zastanawiam się nad tym rozwiązaniem.

Leszno, ul. gen. Jarosława Dąbrowskiego (21/10/2018)

Lokalizacja tego muralu jest... trudna. Bujałem się z nim poprzedniego dnia wieczorem, ale bez satysfakcjonującego rezultatu. I dopiero następnego dnia rano olśniło mnie, żeby zapiąć Irixa 15mm, podejść bliżej i ustawić się mniej więcej frontalnie do malowidła.

Czeladź, ul. Nowopogońska (26/10/2018)

Pamiętam, że w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku, chyba na rocznicę trzydziestolecia PRL, był rozpowszechniany plakat (czyjego autorstwa?) z bardzo podobnym konceptem. Tyle, że gałęzie miały kształt Polski, a pod drzewem stały dzieci zrywające z niego jabłka (możliwe, że coś tutaj poplątałem, bo dawno temu to było...). Mural z Czeladzi namalował Dawid Celek.

(gdzie teraz są? gdzie jest ich królestwo?)

Grzegorz Kwiatkowski


s a m o t n i

tymczasem byłem z klaczą we wsi Schaab u ogiera

wracaliśmy w milczeniu

ale usatysfakcjonowani

jakby mniej samotni

g r o b e m

rozrastał się kosztem swojej rodziny: dzieci i żony

gdzie teraz są?

gdzie jest ich królestwo?

pytał retorycznie i wybuchał śmiechem nad ich grobem

z b i e r a ć

naczelnym obowiązkiem nauki będzie wskrzeszenie swoich ojców

aby móc ich ponownie zabić

i ponownie wskrzesić

i tak w kółko

aż nie będzie co zbierać

[Trzy premierowe wiersze Grzegorza Kwiatkowskiego pochodzą z planowanej/pisanej przez niego książki Karl Heinz M., którą miałem przyjemność poznać w wersji wstępnej, a potem bliższej temu, co się ukaże drukiem.]

Poznań, ul. Floriańska (21/10/2018)

Dwudziesty pięty mural z Witoldem Pileckim.
W moich materiałach mam informację, że powstał w 2014 roku.

Rogalinek, ul. Mostowa (21/10/2018)

Z ostatniej trasy w sobotę/niedzielę. A wczoraj o tej porze wyjeżdżałem właśnie z Berlina, gdzie miałem okazję zobaczyć retrospektywę Nicholasa Nixona (w C/O Berlin). Jak kto planuje wycieczkę do stolicy Niemiec, to gorąco polecam tę ekspozycję. Warto też zwrócić uwagę, w jak kapitalnie minimalistyczny sposób zdjęcia Nixona są tam pokazane. Bez żadnego kuratorskiego pierdololo... Wracając do Rogalinka pod Poznaniem, ciekawe czy PKS-y tam jeszcze dojeżdżają?

Z dedykacją dla Patryka

który słusznie i naukowo przerżnął wybory prezydenckie w stolicy :)

Wczoraj wróciłem z długiej trasy po Wielkopolsce (kilkanaście lokalizacji zaliczonych), a dzisiaj ruszam w następną, tym razem służbową... Więc do środy wpisów nie będzie. Zdążyłem tylko na wczorajsze wybory, potem zrzuciłem pliki z karty i zrobiłem backup na osobnym dysku. Tymczasem żegnam się tradycyjnym (© Jan Ciszewski) DO ZOBACZENIA I DO USŁYSZENIA.

Ireneusz Borowski "Pit Heads"

Po publikacji wpisu o serii KWK Bartosza Dworskiego, Marek Locher napisał do mnie maila (srsly nie da się komentować na blogspocie?) przywołując podobny i wcześniejszy cykl Pit Heads Ireneusza Borowskiego. Historia jest taka, że gdy Bartek podczas któryś konsultacji w Akademii Fotografii w Krakowie, pokazał mi zdjęcia z kopalnianymi wieżami wyciągowymi, powiedziałem mu o istnieniu konkurencyjnego projektu, po czym znaleźliśmy jego stronę w sieci (co trochę trwało, bo zapomniałem nazwiska autora). Ireneusz Borowski expressis verbis przyznaje się do inspiracji działaniami Bernda i Hilli Becherów, a nawet gdyby tego nie wyjawił, to i tak widać to na jego fotografiach z serii Pit Heads. Czy jest w tym coś złego? Nie... sądzę... natomiast sprawa, która mi w tych kadrach przeszkadza, to ich mało zniuansowana szarość, słaby kontrast i dziwna miękkość obrazu. Autor przy pracy nad tym cyklem posługuje się kamerą wielkoformatową 4x5", co przy właściwym naświetleniu negatywu, odpowiedniej obróbce oraz zeskanowaniu go na przyzwoitym skanerze (w sumie może być nawet średniak Epson V700) powinno skutkować obrazami bogatymi w szczegóły oraz półtony... Z takiej kliszy można uzyskać powiększenia rzędu nawet 80x100 cm (oczywiście with a little help from Photoshop) w postaci wydruków lub lambdaprintów świeconych na barycie Ilforda (wersja luksusowa). Gdyby porównać zdjęcia obu autorów, którzy w podobnej konwencji postanowili fotografować kopalniane wieże wyciągowe na Górnym Śląsku, widać wyraźnie jak monochromatyczna technika tuszuje współczesny kontekst rejestrowanych motywów.  

(Czyżbyś chciał zdechnąć przed siewem, ty psie?)

Bertolt Brecht

PRZEMOWA CHŁOPA DO BAWOŁU

(według pieśni staroegipskiej)

O wielki bawole, bożku, pług ciągnący,

Racz orać równo! Łaskawie

nie plątaj bruzd! Ty 

idziesz przodem, ty prowadzisz, nuże!

Staliśmy zgięci, by żąć tobie paszę,

Racz ją spożyć, drogi żywicielu!

Kiedy żresz, nie troszcz się o bruzdę, żryj!

Stękając przywlekliśmy belki

Na oborę dla ciebie, obrońco rodziny. My

Leżymy w wilgoci, ty w suchości. Wczoraj

Kaszlałeś ukochany przewodniku. 

Nie posiadaliśmy się z trwogi. Czyżbyś chciał

Zdechnąć przed siewem, ty psie?

[Stary dobry Brecht w przekładzie Adolfa Sowińskiego z książki: Bertolt Brecht, Wiersze wybrane, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1954, s. 63. Ponieważ często czytam ten tom, zaczął się on rozlatywać, więc na przekór rozpadowi, a także przez szacunek dla autora, kupiłem jeszcze jeden egzemplarz tej publikacji. Tak w ogóle, to dziwna sprawa z całym tym Brechtem (cytat nieprzypadkowy), bo ten wybitny poeta języka niemieckiego nie doczekał się do tej pory obszerniejszego wydania polskich tłumaczeń swoich wierszy. Może dobrym pomysłem byłoby też wznowienie tomu Elegie bukowskie i inne wiersze, który na początku lat osiemdziesiątych wydał w drugim obiegu Ryszard Krynicki.]

Bartosz Dworski "KWK"

 Bartosz Dworski, z serii KWK, Zabrze.

Bartosz Dworski, z serii KWK, Pszów.

 Bartosz Dworski, z serii KWK, Chudów.

Bartosz Dworski, z serii KWK, Pszów.

 Bartosz Dworski, z serii KWK, Zabrze.

Bartosz Dworski, z serii KWK, Jankowice.

Bartosz Dworski, z serii KWK, Jankowice.

Podczas wczorajszej wizyty w Poznaniu, gdzie brałem udział w seminarium Procesy, sedymentacje, topografie - współczesnym dokumencie fotograficznym (mówiłem o Jedynce Macieja Rawluka i 808,2 km Waldemara Śliwczyńskiego), spotkałem dwie osoby, które powiedziały mi, że czytają mojego bloga. Tzn. pierwsza z nich oznajmiła, że już nie czyta, ponieważ za dużo jest tutaj polityki, o on (był to mężczyzna, ale pomińmy personalia) nie chce łączyć z tym fotografii (fotografii z polityką...). Druga osoba (też rodzaju męskiego) powiedziała, że dzięki hiperrealizmowi poznała Stephena Shore'a (sic!), ale że ostatnio dynamika bloga siadła. Jak zrozumiałem, chodziło mu (Stefanowi) o brak prezentacji projektów fotograficznych. Fuckt, jest tego znacznie mniej, a to dlatego, że sam mam znacznie większe niż kiedyś wątpliwości, co do... nazwijmy to tak - nośności znaczeniowej tego medium. 

Bartosz Dworski, którego pracy dyplomowej Leningrad miałem przyjemność być promotorem na Akademii Fotografii w Krakowie (w roku 2017), zainstalował ostatnio w necie regularną autorską stronę internetową, na której znalazł się też jego cykl KWK. I już słyszę te uwagi z ust krytyków fotografii starszego i średniego pokolenia (nie sądzę jednak, żeby to napisali tutaj w komentarzu), "że to Becherowie", "że Becherowszczyzna", etc. I owszem, cykl Dworskiego odnosi się do modelu industrialnej typologii, jaki wypracowali w swych wizualnych działaniach Bernd i Hilla Becherowie, jednak zarejestrowany został w zupełnie innym realiach ekonomiczno-politycznych. Dworski fotografuje industrialne ostatki w późnym kapitalizmie, a ich wizerunki nie zestawia w tableau, jak czynił to niemiecki duet. Jego seria wydaje się być bardziej linearna, a użycie koloru sprawia, że mocniej daje znać o sobie kontekst lokalizacji kopalnianych wież wyciągowych.

"Pisane w jadącym autobusie"

Mgr. Jerzy Frąckiewicz w niezmiernie nastrojowy (rustykalny wręcz!) sposób przedstawił krematorium w obozie Auschwitz I... Zresztą nie tylko on je fotografował na potrzeby wyprodukowania kart pocztowych z Oświęcimia. Pocztówka ta, obok poprzednio tu pokazywanej, znajdzie się na stole, gdzie prezentowana będzie rzeźba Jana Wojtarowicza Deutsche Fabriken. A stanie się to na wystawie Widok zza bliska. Inne obrazy Zagłady, która 30 listopada otwarta zostanie w Muzeum Etnograficznym w Krakowie. Więcej szczegółów już wkrótce.

(UMIEM BYĆ CISZĄ)

[Katowice, ul. Wiśniowa, 14.10.2018]

Od dwóch tygodni robię dla Muzeum Śląskiego dokumentację bardzo ciekawego projektu Transfer Szymona Kuli. Prognoza ICM przewidywała, że dziś rano w Katowicach będą chmury i zamglenie. I owszem, początkowo wszystko się zgadzało, ale już po ósmej mgły się uniosły i wylazło ohydne październikowe słońce, FUCK! Więc w sumie tylko ta lokalizacja. Gdybym nie pomylił ulicy Kalidego z Kaliny, miałbym jeszcze jeden motyw zaliczony (na ulicy Kaliny w Chorzowie-Batorym właśnie). 

Powrócić po dziewięciu latach na ulice Cwajki (nieistniejący już mural z ulicy Pudlerskiej ozdabia okładkę Świętej Wojny), doświadczenie bezcenne...

Janina Katz czyta wiersz "Powrót do jabłek"

podczas spotkania autorskiego, jakie odbyło się w Katowicach 19.01.2011 r.

(Jak miło byłoby wyplątać jego rogi z gęstych gałęzi, zejść w dół do strumyka i bawić się z nim)

Janina Katz

Dania

wielkie niebo

białe plaże

ogromne oko morza

o zachodzie słońca

dziewczęta i chłopcy

dzieci i starcy

przyklejeni do szczytów wydm

wieczór za wieczorem

te pogańskie wiece

pingwinów

twarz w twarz

z biegiem słońca i morza

zapach pieczonej świniny

zmieszany z wonią róż i słonej morskiej wody

nieśmiało cuchną glony

Moje multietniczne życie

Ambasador nadeptuje mi na nogę.

Bankiet trwa nadal. Pończocha

puszcza oczko. Poeci.

piją koszerną wódkę.Kawior

i perfumy. Bransoleta z prawdziwego złota.

Rubinowoczerwone paznokcie kobiet.

Samodziały i plecaki. Wątpliwe diamenty

Ktoś uśmiecha się do mnie

spod długich rzęs. Trzydzieści lat

za późno. Gra muzyka. Mendelssohn

i Schubert. Wychodzę na balkon.

Łapię promień słońca. Zapinam go

i formuję sześcioramienną gwiazdę.

Wracam do domu. Gwiazda podąża za mną.

Kot siedzi na Baśniach Andersena

i pazurkami drapie Księgę Hioba.
Wszystko jest czystą harmonią.

Choć niektórzy mogliby

sądzić inaczej.

Izaak

Abraham jest małomówny.

Hiob zawodzi.

Pan mówi do Hioba.

Posłuszeństwo

wyklucza dyskusję.

Pan fatyguje się 

tylko raz.

Resztę załatwia anioł.

Izaak

- niech Pan będzie pochwalony -

nie został zabity.

Rośnie zdrowo,

bogaty w dzieci i bydło,

nie ma kompleksów.

Baranka wspomina rzadko.

- Jak miło byłoby

wyplątać jego rogi

z gęstych gałęzi,

zejść w dół do strumyka

i bawić się z nim.

- Beznadziejne dzieciństwo -

mruczy przez sen.

I komu ja zawdzięczam życie?

[Wiersze Janiny Katz - w przekładzie z duńskiego autorstwa Bogusławy Sochańskiej - przepisałem z tomu: Janina Katz, Powrót do jabłek, Biblioteka Śląska w Katowicach, Katowice 2011, s. 97, 89, 82. Książka ma też ogólnodostępną wersję elektroniczną.]

WE HAVE NOT FORGOTTEN

NOUS N'AVONS PAS OUBLIE, WIR HABEN ES NICHT VERGESSEN, propagandowa książka Tadeusza Mazura i Jerzego Tomaszewskiego z 1961 roku, której layout zaprojektował Wojciech Zamecznik (!!!). Świeży nabytek z Allegro.

W środku mnóstwo archiwalnych fotografii, świetnie ułożonych i... przetworzonych. Moją uwagę zwróciły dwa zdjęcia.

 [s.56-57]

[s. 86-87]

Obie fotografie są wykadrowane. Proporcje oryginałów mogą wskazywać, że wykonano je na filmach małoobrazkowych. Górne zdjęcie przedstawia prawdopodobnie egzekucję żydowskich mężczyzn w okolicach Bochni, na dolnym widać żydowskie kobiety prowadzone przed pluton egzekucyjny w Mizoczu na Ukrainie. Na pierwszym obrazie wycięto z kadru mężczyznę w mundurze (stojącego po prawej stronie), który patrzy w stronę fotografa wskazując ręką ofiary. Na drugim zdjęciu wykadrowano kobietę z dzieckiem na ręku, która dobiega do grupy oczekującej na stracenie. Obie oryginalne fotografie są czytelne i w miarę ostre (jak na czasy i okoliczności, w których powstały), jednak w opracowaniu Wojciecha Zamecznika obrazy uległy wydatnemu zmiękczeniu. Oczywiście stosowana wówczas w Polsce przy druku fotografii technika fotograwiury, skutkowała taką przypadłością, jednak metoda ta nie prowadziła do aż takiego rozmycia szczegółów. Zamecznik ewidentnie zrobił to celowo, aby uzyskać efekt miękkiej grafizacji. Wiele zdjęć w omawianej książce nasuwa nieodparte skojarzenia z monochromatycznymi obrazami Gerharda Richtera z lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku (są na nich także sceny zagładowe i obozowe), z tym że najwcześniejsze z tych płócien powstały w roku 1962. Ciekawe czy Richter zetknął się z publikacją Mazura i Tomaszewskiego? W swoim kapitalnym Atlasie (jestem szczęśliwym posiadaczem polskiego wydania, które nigdy nie trafiło do dystrybucji...), czyli zbiorze zdjęć i wycinków prasowych, jakie służyły artyście do malowania obrazów, znajduje się też fotografia z Bochni, ale raczej nie pochodzi ona z książki We Have Not Forgotten.

[Gerhard Richter Atlas, s. 17-18 Fotografie z książek 1967]

Sanok, ul. Jana Heweliusza (10/10/2018)

[07:53]

Nowy tag #bombowiec? Tak!

I jeszcze #Sanok (sfotografowało się tu kilka murali...) oraz #Vickers Wellington (to na wyrost raczej, bo nie wiem czy znajdzie się jeszcze jeden?).

Sosnowiec, ul. Stańczyka (09/10/2018)

[07:39]

Może nowy tag #kawaleria? Tak!

Warka, ul. Polna

[02.10.2018]

Ta panorama idealnie się skleja, ale też warunki topograficzne/urbanistyczne na to pozwoliły. Dodatkowo o 06:30 rano parking przy miejskiej pływalni był pusty, więc można się było precyzyjnie ustawić. 

Mam świadomość, że zarejestrowany na tych kadrach krajobraz oraz pewne jego elementy mogą być odbierane, jako rodzaj dysonansu względem pięknych wierszy Janiny Katz z poprzedniego posta (czy też innych zamieszczanych tutaj tekstów). Proszę jednak zwrócić uwagę, jak np. w utworze Drogi autorka tomu Pisane po polsku kapitalnie rozgrywa narrację przy użyciu przetłumaczonych dosłownie nazw kopenhaskich ulic oraz dzielnicy Frederiksberg... 

Jak się nazywał pierwszy (i najlepszy) tom próz Mirona Białoszewskiego? Donosy rzeczywistości, tak?

(Owoc jest niepodzielny)

Janina Katz

DROGI 

   Jadę drogą Północnego Bażanta, potem Drogą 
Południowego Bażanta.
Mijam Drogę Matyldy, Drogę Magnolii i Drogę
Królowej. Mijam szary szpital i zielony cmentarz,
obydwa pod wezwaniem Góry Fryderyka. To nie
poezja, to jedna z brzydszych dzielnic Kopenhagi.
     Wszystkie Drogi prowadzą na cmentarz, gdzie
pod różami leży moja Matka.

OWOC

Ten mały, ciemnopomarańczowy owoc

obieram nieudolnie, jak jabłko.

A głowa pęka mi od miłości.

Sok ścieka z palców.

Owoc jest niepodzielny. Cały w sobie,

jak przerośnięta śliwka. Bez pestki.

Pochodzi gdzieś z Turcji.

Nie gasi pragnienia.

Moja miłość ma krótkie imię.

Dwie słodkoczarne sylaby

z biblijnym rodowodem.

W uśmiechu odsłania ostre białe zęby

i grzeszną niewinność. Zalewa nas fala 

plemiennej czułości.

Matka pożądania.

W ZIEMI OBIECANEJ

Zachodzące słońce. Pochmurna pomarańcza. Nadąsany owoc dojrzałego granatu.

   Co ja robię w tym kraju, który wszystkie zwycięstwa zamienia w krwawe klęski. 

Dzieci poszarpane w strzępy na ulicach. Ociężali starcy, którzy znają głodową 

śmierć, schylają się nad dziećmi. Nad buziami nie do rozpoznania. 

     Odmawiają, kadysz za kadyszem. Wierzą w Boga. Nie wierzą w Boga. ale to 

ciągle ten sam niepojęty Bóg.

     Nie wolno im przeklinać życia. Przeklinają sprawców śmierci.

     Co wieczór to samo zachodzące słońce: pochmurna pomarańcza, nadąsany 

owoc dojrzałego granatu. Co wieczór ten sam krwawy kadysz nieba.

[Wiersze z książki: Janina Katz, Pisane po polsku, Austeria, Kraków-Budapeszt 2008, s. 7, 20, 42. Janina Katz zmarła w roku 2013, a ten poruszający tom ciągle można kupić w Krakowie, w księgarni Wydawnictwa Austeria (ul. Józefa 38), która mieści się na parterze Synagogi Wysokiej na Kazimierzu. Janina Katz tłumaczyła też na duński wiersze Grzegorza Wróblewskiego (zawarte w tomie Siesta på Nørrebro z 1994 roku), o czym nie wspomniano jednak w notce biograficznej, jaka umieszczona jest na skrzydełku książki.]

Wola Osowińska, ul. Wesoła

[02.10.2018]

(Światło umysłu nie jest tak połyskliwe, jak światło poranne)

Charles Tomlinson

DAROWANA 

CHWILA 

ŁASKI

Darowana chwila łaski:

dwie filiżanki

płynące

po mahoniowej tafli

stołu. Wypełniają

umysł, 

który się prostuje.

Niby zwykła porcelana,

a jak błyszczy,

chłodny brąz

wydobywa i destyluje

rozognioną biel.

Nie zamieniłbyś ich

na nic innego -

ty, którego wzywają

i napełniają

te puste naczynia.

O ŚWIETLE

PORANNYM

Światło umysłu nie jest tak połyskliwe,

jak światło poranne: odcienie,

dla których mamy nazwy, nie są tak

wspaniałe, jak dyskretna wielość,

która jawi się nam

bez słów: o porannym świetle

powiem, że wszystko jest w nim

po królewsku równe: fiolet

powszednieje, lecz fiolet

w akordzie ma tysiące tonów

i gasnących

cieni: umysł

kiedy szuka drogi wśród

tych nieostrych odróżnień,

zostaje z tyłu, zaś one

rozbłyskują w pewność,

która w końcu usuwa je

w świetle dnia.

NACZYNIE

Stawiam wodę

w szklanym dzbanie

na środku stołu

przed wieczornym posiłkiem:

strumień za oknem

odbija światło

późnego popołudnia:

woda w dzbanie

lekko drży, uwięziona

w szkle, może pragnąca

być tym, czym kiedyś była:

swobodnym nurtem, a nie

zaokrągloną pełnią,

osobną, nieruchomą.

Lecz dla uświetnienia tej chwili

nie potrzebujemy Ondyny.

Po prostu napij się

zamkniętego chłodu, który

jest oddechem. Za oknem

skończona doskonałość

lutowego, nocnego nieba,

zimowy księżyc przywołuje

wodę, napełnia dzbany.

[Wiersze Charlesa Tomlinsona w przekładzie Jacka Gutorowa przepisałem z książki: Wygnani z raju. David Jones, Geoffrey Hill, Charles Tomlinson, Fundacja na rzecz Kultury i Edukacji im. Tymoteusza Karpowicza, Wrocław 2016, s. 143, 151, 183. Dwóch pierwszych autorów ominąłem szerokim łukiem...]

Zamość, ul. Hrubieszowska (02.10.2018)

Tak:

Albo tak:

[Zupełnie niezły jest ten mural z Zamościa, jakkolwiek namalowano go na murze Zakładu Karnego...]

(i narzędzia mokrej roboty)

Adam Ważyk

ZAPAŁKA

Na strychu, gdzie suszyła się kiedyś bielizna,

gdzie szło się po krętych schodach,

gdzie nie wolno było zapalać zapałki,

gdzie deska skrzypiała pod nogą,

gdzie bajki o nietoperzach i myszy,

gdzie był dziecinny strach,

zapal zapałkę,

zobaczysz las posągów,

patos na miarę kołtuna,

pajęczynę grozy

i narzędzia mokrej roboty.

Zapałka w palcach parzy jak wstyd.

[Z książki: Adam Ważyk, Poemat dla dorosłych i inne wiersze, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1956, s. 36. Taki bardzo brechtowski wiersz... nie wiem jednak, jaki był stosunek Ważyka do twórczości niemieckiego poety. Co oczywiście można sprawdzić. I pewnie to zrobię. Całkiem świeży nabytek, fajnie się obcuje w epoce e-booków, netu oraz całego tego cyfrowego syfu z książką wydaną 62 lata temu. Książką istotną, bo IMHO Poemat dla dorosłych to jeden z najważniejszych tekstów poetyckich, jakie napisano w języku polskim po 1945 roku. Co z tego, że (podobno) na zamówienie Romana Zambrowskiego...]

Kock, ul. Marcina Stępnia

[02.10.2018  08:45]

Z dzisiejszej trasy, druga lokalizacja (po Warce, a przed Wolą Osowicką, Zamościem i Mielcem). Tak na szybko wrzucam i nie wiem czy ostatecznie ten kadr pójdzie do albumu, czy też może bardziej ogólny plan, gdzie widać niezwykłą urodę (sarkazm) budynku Muzeum Historii Kocka. 

Irix 15mm f/2,4 to cudowny obiektyw! 

Szkło po przejściach podpięte do puszki po przejściach...

Sosnowiec, ul. Stańczyka

[22.06.2015]

Ponieważ budynek poddano ostatnio termomodernizacji, widoczny na obrazku mural został pochowany pod warstwami styropianu. Na sajdingu pojawiło się jednak całkiem świeże malowidło, które przedstawia też ludzi siedzących na koniach, ale bardziej współczesnych. Muszę się tam wybrać i to sfotografować. Zdjęcie z Sosnowca zrobiłem jeszcze Nikonem D700 + 20mm, którego z racji opisanego tutaj upadku D810, zmuszony byłem ostatnio znów używać (jak dobrze, że go nie sprzedałem...). Jednak tydzień temu, dokładnie we wtorek, odebrałem naprawiony sprzęt z serwisu Nikona w Warszawie, uff. Zaledwie 10 lat rozwoju technologii cyfrowej robi kolosalną różnicę...
---------
ps. Właściwie to powinienem na nowo "wywołać" tego RAW-a, ale nie mogłem się do tego zmusić... Z pewnością zrobię to przy edycji zdjęć do książki.