(Jak miło byłoby wyplątać jego rogi z gęstych gałęzi, zejść w dół do strumyka i bawić się z nim)

Janina Katz

Dania

wielkie niebo

białe plaże

ogromne oko morza

o zachodzie słońca

dziewczęta i chłopcy

dzieci i starcy

przyklejeni do szczytów wydm

wieczór za wieczorem

te pogańskie wiece

pingwinów

twarz w twarz

z biegiem słońca i morza

zapach pieczonej świniny

zmieszany z wonią róż i słonej morskiej wody

nieśmiało cuchną glony

Moje multietniczne życie

Ambasador nadeptuje mi na nogę.

Bankiet trwa nadal. Pończocha

puszcza oczko. Poeci.

piją koszerną wódkę.Kawior

i perfumy. Bransoleta z prawdziwego złota.

Rubinowoczerwone paznokcie kobiet.

Samodziały i plecaki. Wątpliwe diamenty

Ktoś uśmiecha się do mnie

spod długich rzęs. Trzydzieści lat

za późno. Gra muzyka. Mendelssohn

i Schubert. Wychodzę na balkon.

Łapię promień słońca. Zapinam go

i formuję sześcioramienną gwiazdę.

Wracam do domu. Gwiazda podąża za mną.

Kot siedzi na Baśniach Andersena

i pazurkami drapie Księgę Hioba.
Wszystko jest czystą harmonią.

Choć niektórzy mogliby

sądzić inaczej.

Izaak

Abraham jest małomówny.

Hiob zawodzi.

Pan mówi do Hioba.

Posłuszeństwo

wyklucza dyskusję.

Pan fatyguje się 

tylko raz.

Resztę załatwia anioł.

Izaak

- niech Pan będzie pochwalony -

nie został zabity.

Rośnie zdrowo,

bogaty w dzieci i bydło,

nie ma kompleksów.

Baranka wspomina rzadko.

- Jak miło byłoby

wyplątać jego rogi

z gęstych gałęzi,

zejść w dół do strumyka

i bawić się z nim.

- Beznadziejne dzieciństwo -

mruczy przez sen.

I komu ja zawdzięczam życie?

[Wiersze Janiny Katz - w przekładzie z duńskiego autorstwa Bogusławy Sochańskiej - przepisałem z tomu: Janina Katz, Powrót do jabłek, Biblioteka Śląska w Katowicach, Katowice 2011, s. 97, 89, 82. Książka ma też ogólnodostępną wersję elektroniczną.]